Τι διαβάζετε, Βερν; ρώτησε ο πατέρας μου, μια από αυτές τις μέρες.
Α, ξέρεις ότι αυτό ήταν το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου; Θυμάμαι μου το είχε πάρει η μάνα μου, πώς και της ήρθε να μου πάρει βιβλίο, ούτε που ξέρω. Δεν το συνήθιζε. Δεν μου έρχεται τώρα, ούτε μια σκηνή, αλλά έχω ακόμα την αίσθηση που μου άφησε, με είχε συνεπάρει. Σε αυτό το βιβλίο οφείλω το ότι άρχισα να διαβάζω, 10 -11 πρέπει να ήμουν, άρχισα το διάβασμα και δεν μπορούσα να σταματήσω.
Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω τον κύριο Βερν, γιατί η πιο όμορφη θέα της άσχημης γειτονιάς μου ήταν η βιβλιοθήκη του πατέρα μου.
«Λύθηκε το μυστήριο σχετικά με τις λεύγες», φώναξα μια μέρα. Ο τίτλος στο γαλλικό βιβλίο ήταν 20.000 λεύγες κάτω από τις θάλασσες!
Το μπέρδεμα οφείλεται στη μετάφραση, λέει η Γουικιπίντια. Μπερδεύτηκαν κι άλλοι μαζί μας πάντως, δεν ήμασταν μόνο εμείς. Πάντως, ρε ’σύ, στα Σουαχίλι να διάβαζα, λιγότερες άγνωστες λέξεις θα είχα. Πόσα πλάσματα του βυθού τα ονόματα των οποίων αγνοώ! Ψάξαμε κάποια από αυτά όπως τη ρεμόρα, με το όμορφο όνομα, που στην Ελλάδα το λέμε και κολλησόψαρο, γιατί κολλάει στους καρχαρίες.
Ωπ, τι είναι αυτό; γιατί η αναζήτησή για Βερν βγάζει φιγούρες Λέγκο; Να, φέτος, λέει, επετειακά-επετειακά, η Λέγκο, έβγαλε σετ εμπνευσμένο από τα βιβλία του!
Έχει βδομάδες που διαβάσαμε το βιβλίο και είδαμε την ταινία της Ντίσνεϊ του 1954. Φαίνεται όμως πως τα θαλασσινά του Ναυτίλου παραμένουν ακόμα φρέσκα στη σκέψη μας. Σε ένα χτεσινό πάρτι γενεθλίων πρότειναν γλυκά ζελεδάκια αποχαιρετισμού.
«Ξέρεις γιατί πήρα το χταπόδι»; με ρώτησε ο νεαρός φαν του Βερν.
«Όχι, γιατί; Επειδή αρέσει στον παππού να το τρώει με το ούζο;», είπα ενώ είχα φανταστεί την απάντηση.
«Για τις 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, φυσικά!»
Αν το έχετε κι εσείς 30 χρόνια αδιάβαστο, δώστε του μια ευκαιρία, μπορεί τα δεκάχρονα αυτιά δίπλα σας να πεταρίσουν από ενθουσιασμό με τούτη την αλμυρή περιπέτεια, όπως αυτά του Μάνου και του Όριαν.
