Μετάφραση: Κώστας Δούσης
Το μανιφέστο είναι νεκρό. Τα μανιφέστα είναι μια αναλαμπή του πνεύματος σε μια στιγμή απελπισμένης αγαλλίασης, όταν η νίκη της αστικής τάξης δεν είναι ακόμη ξεκάθαρη. Τα μανιφέστα είναι ο τρόπος με τον οποίο η αστική τάξη πολεμά την αστική τάξη σε παροξυσμικά επεισόδια, οπλισμένη με ρόπαλο, νυστέρι και τύχη. Δεν θα γιορτάσουμε το τέλος εκείνης της εποχής μαζί σας. Δεν ήταν μια ποιητική εποχή, ήταν μια πολιτική εποχή. Είναι αυτή η ιστορία που θέλετε να επικυρώσετε με ψευδο-εορτασμούς.
Μήπως δεν είναι η Ποίηση ήδη ένα μανιφέστο; Οι καλομελετημένοι και οι καθωσπρέπει, οι υπέροχοι και οι φιλελεύθεροι, η τέχνη και η πρόοδος: αυτά δεν είναι ήδη το μανιφέστο της αστικής τάξης, που πασαλείβει κάθε σελίδα, κάθε λεπτό της κάθε μέρας; Είναι θέμα αισθητικής, απαντά η Ποίηση καθώς αποκοιμιόμαστε, διαλέγοντας τα ποιήματά της σαν να μπορείς να διαλέξεις ποιος είναι άξιος να χέσει στον τάφο σου. Και στα όνειρά μας βλέπουμε την Ποίηση να χορεύει πάνω στον τάφο του μανιφέστου, στο λεξιλόγιο της ευρύτητας του πνεύματος και του εκλεκτικισμού, εκείνου του αστικού ουμανισμού που δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από καθαρό μίσος για την επανάσταση.
Το μανιφέστο είναι υποχρεωμένο σε κάθε του στιγμή να είναι πολιτικό.
Να χρησιμοποιεί κάθε φόρμα και κάθε πρόσφορη κοσμοθεωρία μόνο για πικρόχολο χλευασμό.
Να μη συνιστά μια εναλλακτική στην καταστροφή, αλλά να είναι συμπλήρωμά της.
Να μιλάει για τον καπιταλισμό και την αστική τάξη, για τον πρώτο σαν σε εχθρό, για τη δεύτερη ορίζοντάς την ως την κοινωνική τάξη που δεν θέλει να κατονομαστεί.
Να σταματάει ν’ ανησυχεί για τη χαμένη δημοτικότητα της ποίησης, αυτή την αυτοκριτική που είναι πιο εμπνευσμένη από κάθε μαοϊκού.
Το μανιφέστο είναι υποχρεωμένο να λέει Υπάρχουν άλλες χώρες όπου η ποίηση εξακολουθεί να έχει σημασία! Εκεί όπου συνεχίζεται ο πόλεμος ενάντια στην αγορά του κεφαλαίου, ενάντια στην επιβεβαίωση της αστικής τάξης ως τέλους της ιστορίας.
Όταν λέμε το μανιφέστο εννοούμε την ποίηση και την Ποίηση, και τους ποιητές, και τον δικό μας αξιολύπητο εαυτό.
Και έτσι, όπως κι εσύ, ω Ποίηση, προτείνουμε να ξαναζωντανέψουμε το μανιφέστο. Θα απαιτήσουμε πρώτα τα εξής πράγματα: έναν αιώνα επαναστάσεων. Απόλαυση και τρόμο. Σκατά στην κηδεμόνευση. Σκατά στους τραπεζίτες και τα καταπιστεύματα. Σκατά στον εαυτό μας. Πιστεύουμε στην τέχνη για την τέχνη, όπως πιστεύουμε στην καταστροφή σαν να είναι η δική μας Βεατρίκη∙ ο Μαλαρμέ τα είπε και τα δύο. Η ποίηση πρέπει να είναι τόσο βίαιη και αγαπητική όσο η ασθένεια που λέγεται ιστορία, διά της οποίας μολύνουμε ο ένας τον άλλον, τα κόκκινα και μαύρα προφυλακτικά με το σκουφάκι τους κομμένο. Αυτοί που προτείνουν ένα μανιφέστο με μισή καρδιά, σκάβουν τους τάφους τους.
⸙⸙⸙
[Το ειρωνικό αυτό αντιμανιφέστο, που υπογράφτηκε από τον Joshua Clover και τη Juliana Spahr για λογαριασμό της Κολεκτίβας, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Poetry, στις 30.1.2009. Η Κολεκτίβα είναι μια άτυπη διεθνής συγκέντρωση καλλιτεχνών, θεωρητικών και ακτιβιστών που ενδιαφέρονται για τα αδιέξοδα κανάλια πολιτικής σκέψης που παρατηρούνται σε μεγάλο μέρος της σύγχρονης κουλτούρας, που διασκεδάζουν από την υστερική παράλυση του νεοφιλελευθερισμού και παραμένουν αφοσιωμένοι στην αναζωογόνηση της αδίστακτης κριτικής όλων όσα υπάρχουν.]
