Απορία ψάλτου βηξ;

Περιέργως (σχεδόν) μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μιλήσω για τη «Γενιά του ʼ70», παρά το γεγονός ότι ανήκω ή καλύτερα με κατατάσσουν σ’ αυτήν. Και διότι ο πολυσυζητημένος όρος «γενιά» παραμένει σε ζητήματα τέχνης ασαφής και διότι εγώ η ίδια δεν αισθάνομαι να έχω ζήσει τη ζωή μιας τέτοιας λογοτεχνικής συλλογικότητας. Ήμουν πάντα ιδιαίτερα… ανθρωποφοβική, όσο πιο νέα τόσο πιο πολύ. Ένιωθα πάντα το έδαφος ασταθές κάτω από τα πόδια μου, όταν έπρεπε να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο που μιλά για ποίηση, σαν να επρόκειτο να εξαναγκασθώ σε μια δημόσια εξομολόγηση με όρους εντελώς διαφορετικούς από εκείνους με τους οποίους συντελείται αυτή μέσα στα ποιήματα τα ίδια. Και δεν ένιωθα ποτέ πρόθυμη για κάτι τέτοιο. Έτσι, ενώ φυσικά έχω γνωρίσει όλους σχεδόν τους ποιητές και όλες τις ποιήτριες που θεωρείται ότι συνανήκουν στον χώρο και έχουμε πολλές φορές διασταυρωθεί ή και συνυπάρξει σε αναγνώσεις ποίησης και σχετικές εκδηλώσεις, πολύ δύσκολα μπορώ να μιλήσω για συντροφιές ή φιλίες, για κάποια κοινή ζωή. Ούτε καν με τις ποιήτριες αυτού του χώρου –που, ας το σημειώσουμε, είναι πολύ δυνατές– δεν έτυχε να έχω στενότερη σχέση, εκτός από ένα ολιγόχρονο διάστημα, στα νιάτα μου, με την Βερονίκη Δαλακούρα, κάποιες όμορφες συνομιλίες με την Αθηνά Παπαδάκη, ελάχιστες επίσης με την Μαρία Λαϊνά. Περιέργως πάντα, η σταθερότερη συναναστροφή μου υπήρξε ο αξέχαστος Γιάννης Βαρβέρης –κάθε μήνα μια φορά για ούζα και τηλεφωνικοί μικρομαραθώνιοι–, άνθρωπος ολωσδιόλου διαφορετικός από μένα αλλά ικανότατος να καταλαβαίνει τα πάντα, ακόμη και τις καλογερικές ιδιοτροπίες μου. Επίσης συνοδοιπόρο ακάματο ένιωθα πάντα τον Γιώργο τον Βέη, τον νιώθω ακόμη έτσι και τον ευγνωμονώ. Και, σκέψου, ο απόλυτος κοσμοπολίτης και μια στριφνή καλόγρια… Πάντα θερμή στοργή, άμεση, αβίαστη και ουσιαστική επικοινωνία έχουν οι δημόσιες διασταυρώσεις μου με τον Αντώνη Φωστιέρη, συμφοιτητή μου για ένα φεγγάρι στη Νομική. Έτσι, πολύ ισχνό… παραπολιτικό υλικό έχω να καταθέσω για τους βιότοπους της γενιάς αυτής. Χαίρομαι απλώς που τώρα πέρασαν τα χρόνια και μπορώ πια να μη φοβάμαι τον κόσμο. Όσο για την κριτική αποτίμηση της «γενιάς του ’70» την έχουν κάνει ήδη άλλοι συστηματικοί κριτικοί. Εγώ θα προσθέσω με σιγουριά τούτο: Όσα κι αν της καταμαρτυρούν, και ιδιοπροσωπία διαθέτει, και σημαντικούς δημιουργούς έχει αναδείξει και παραμένει ανήσυχη, ενεργή και παραγωγικότατη σήμερα. Παρά την άνθηση γύρω μας νεότερων τολμηρών και ενίοτε χαρισματικών φωνών και εν μέσω της τρικυμίας του διαδικτύου, οι ποιήτριες και οι ποιητές της γενιάς του ’70 φαίνεται να ακούν αρκετά καθαρά τη φωνή της εποχής τους.