Τη Λιλή Αλιβιζάτου τη γνώρισα, περίπου, πριν 10 χρόνια, όταν με αφορμή έρευνά μου για το έργο του αδερφού της, Γιώργου Θεοτοκά, την επισκέφτηκα στο σπίτι της, στο Κολωνάκι. Εκτός του ότι το αρχείο του Θεοτοκά βρισκόταν στην κατοχή της (τώρα έχει κατατεθεί στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη), ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνομιλώ μαζί της, σκεπτόμενος ότι με αυτό τον τρόπο θα φωτίζονταν ποικίλες πτυχές της ερευνητικής μου προσπάθειας.
Σύντομα, καθώς οι επισκέψεις μου στο σπίτι πύκνωναν, η σχέση μου μαζί της κινήθηκε πολύ πιο πέρα από τα «στεγνά» επιστημονικά όρια, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, καθώς ήταν άνθρωπος που αποζητούσε την προσωπική επαφή, την οποία «ενθάρρυνε» η ευγενική της φύσης. Θα μου μείνουν αξέχαστες οι αφηγήσεις της, πάντα με έναν τόνο νοσταλγίας, για τον αδερφό της (ιδίως για τις τελευταίες ημέρες πριν τον θάνατό του), αλλά και για κομβικά γεγονότα και πρόσωπα του ελληνικού παρελθόντος, από την Καταστροφή της Σμύρνης και την εμπειρία της Κατοχής μέχρι συγκεκριμένα περιστατικά για τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Άγγελο Σικελιανό. Αυτό, όμως, που, κοιτώντας πίσω, άφησε μέσα μου η απόσταση του χρόνου, είναι μια αίσθηση αριστοκρατικότητας, στην εμφάνιση, στη συμπεριφορά, στον τρόπο ομιλίας, στην «αύρα» της που ήταν, και παραμένει, πρωτόγνωρη για μένα. Ήταν άνθρωπος μιας «άλλης» εποχής που, κατά τα φαινόμενα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
