Είναι το πρώτο και μοναδικό βιβλίο που έχω κλέψει στη ζωή μου. Θα ήμουν στην τρίτη ή στην τετάρτη Δημοτικού όταν το χωριό μας, κάπου στο βόρειο Πήλιο, το «υιοθέτησε» μια ομάδα προσκόπων από τον Βόλο. Ανάμεσα στις πολλές τους δράσεις, δημιούργησαν και μία μικρή δανειστική βιβλιοθήκη στο κοινοτικό κατάστημα του χωριού. Απ’ αυτή τη βιβλιοθήκη διαβάσαμε όλοι εμείς οι μαθητές του μονοθέσιου σχολείου τα πρώτα μας βιβλία: Μπεν Χουρ, Με οικογένεια, Χωρίς οικογένεια, Ροβινσώνας Κρούσος… Όταν έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν Οι πειρατές του Αιγαίου, μια κοκκινωπή σκληρόδετη έκδοση, ήταν τόση η εντύπωση που μου έκανε ώστε δεν αρκέστηκα στον δανεισμό, αλλά – δεν θυμάμαι τώρα τι προφασίστηκα, τι ψεύστηκα – το βιβλίο δεν το επέστρεψα ποτέ∙ ακόμη τώρα με κοιτάζει από ένα ράφι της βιβλιοθήκης, όπου είναι τακτοποιημένα τα Αγαπημένα μου. Λίγο μετά, στην εποχή του Γυμνασίου, εσώκλειστος στο εκκλησιαστικό οικοτροφείο της Μητροπόλεως Δημητριάδος, πρέπει να διάβασα αν όχι τρεις, τουλάχιστον δύο φορές όλα τα βιβλία του Βερν, που για μεγάλη τύχη και χαρά μου διέθετε η βιβλιοθήκη του οικοτροφείου – με τα περισσότερα, βέβαια, να είναι εκκλησιαστικού ή ηθικοπαιδαγωγικού χαρακτήρα.
Κατά πόσο μπορεί να «μιλήσει» σήμερα ο Ιούλιος Βερν σ’ ένα δεκατετράχρονο παιδί του κινητού και του τάμπλετ, το διαπίστωσα πριν από λίγα χρόνια όταν στο δίωρο διδασκαλίας του μαθήματος της λογοτεχνίας στη Β΄ Γυμνασίου, αποφασίσαμε από κοινού με τους μαθητές να διαβάσουμε Το Αιγαίο στις φλόγες (η κανονική εκδοχή του Οι πειρατές του Αιγαίου) στην καλαίσθητη έκδοση από τους ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ. Αν ανταποκρίθηκαν τα παιδιά; Αρκεί μόνο αυτό σαν απάντηση: παρακαλούσαν και τις δύο ώρες του μαθήματος της λογοτεχνίας να αφήσουμε κατά μέρος το σχολικό εγχειρίδιο και να διαβάζουμε, να σχολιάζουμε «Τον Ιούλιο Βερν, κύριε! Τον Ιούλιο Βερν!»
⸙⸙⸙
