Το πρώτο παιχνίδι
Ένα βυσσινί τραινάκι με χρυσό καμπανάκι, με το οποίο νομίζω ότι ταξίδευα σ’ όλον τον γνωστό και άγνωστό μου κόσμο.
Το πρώτο ψέμα
Όταν φαντάστηκα μια ολόκληρη ιστορία για μια σκανταλιά που έκανα και πια δεν θυμάμαι. Ήταν τόσο ευφάνταστη που φυσικά οι γονείς μου δεν με πίστεψαν, αλλά γέλασαν τόσο που μου χάρισαν την τιμωρία.
Το πρώτο παραμύθι
Ένα παραμύθι για τις περιπέτειες ενός λαγού. Δε θυμάμαι τον τίτλο. Μόνο ότι μου άρεσε να το ακούω ξανά και ξανά και να το ξεφυλλίζω κοιτάζοντας με τις ώρες τις εικόνες του.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο
Στο νηπιαγωγείο. Έκλαιγα απαρηγόρητη. Σταμάτησα επειδή ένιωσα ότι έπρεπε να παρηγορήσω τη Βιβή που έκλαιγε περισσότερο από μένα επειδή της έλειπε η δίδυμή της αδερφή η Ελίζα, που εκείνη τη μέρα ήταν άρρωστη και δεν είχε έρθει στο σχολείο: «Κοριτσάκι, μην κλαις. Να κοίτα κι εγώ δεν κλαίω πια», της έλεγα σκουπίζοντας τα δάκρυά μου.
Η πρώτη φωτογραφία
Πάνω σε μια λιλά κουβέρτα ξαπλωμένη να κοιτάζω όλο απορία τον φακό.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα
Μια εικονογραφημένη διασκευή του Πήτερ Παν, πριν πάω στο σχολείο. Είχα τέτοια εμμονή με τα βιβλία κι ήμουν τόσο ανυπόμονη, που έμαθα να διαβάζω πριν πάω στο σχολείο ακριβώς για να τα διαβάζω μόνη μου όποτε ήθελα.
Η πρώτη τιμωρία
Στο σχολείο. Να μείνω μέσα στο διάλειμμα. Πολύ μου είχε στοιχίσει…
Το πρώτο κατοικίδιο
Η Μπουφίτσα, όταν πια ήμουν στο λύκειο. Ένα λίγο ταλαιπωρημένο και φοβισμένο λευκό κανίς. Θυμάμαι ακόμη τα πρώτα βράδια τα μάτια της να λάμπουν στο σκοτάδι.
Η πρώτη απογοήτευση
Αλήθεια, δε θυμάμαι. Μάλλον επειδή απογοητευόμουν συχνά αλλά για λίγο κι έπειτα συνέχιζα με μεγαλύτερη ορμή…
Ο πρώτος έρωτας
Μια και μόνη φορά ερωτεύτηκα: τον άντρα με τον οποίο είμαι παντρεμένη εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια.
Το πρώτο βιβλίο που έγραψα
Οι Ονειροφύλακες.
Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει στην παιδική / εφηβική λογοτεχνία
Νομίζω πως όταν σταμάτησα κάπου εκεί στην Α’ Γυμνασίου να διαβάζω βιβλία που απευθύνονται σε εφήβους. Δεν έβρισκα κάτι που να μου αρέσει κι έτσι στράφηκα στη λογοτεχνία ενηλίκων.