Το πρώτο παιχνίδι
Αν σας πω ότι δεν θυμάμαι; Αυτό που θυμάμαι είναι πως κάπου στα εννιά μου χρόνια, στην πρώτη άδειά της από τη Γερμανία, η μητέρα μου έφερε σε μένα και στον αδελφό μου την πρώτη ρακέτα τένις. Την είχα σίγουρα μέχρι τα 14 μου και έπαιζα με τον αδελφό μου αλλά και μόνη.
Το πρώτο ψέμα
Ήταν στην Γερμανία –εκεί γεννήθηκα και έζησα κάποια χρόνια. Θυμάμαι πως μου ζήτησε η μητέρα μου να πάω να αγοράσω κάτι από τον γειτονικό φούρνο κι εγώ, μόλις επέστρεψα της είπα ότι έχασα τα χρήματα, που ήταν ψέμα, γιατί στην πραγματικότητα είχα αγοράσει το αγαπημένο μου γλυκό και το έφαγα κρυφά στην εξωτερική αυλή που είχε το σπίτι που ζούσαμε. Αυτό ήταν το πρώτο και το τελευταίο ψέμα.
Το πρώτο παραμύθι
Ο πατέρας μας στην ξένη χώρα ήταν αυτός που κάθε βράδυ μας έλεγε σαν παραμύθι τα κατορθώματα του Ηρακλή και αργότερα του Κολοκοτρώνη –μόνο που οι αγώνες του τελευταίου μόνο παραμύθι δεν ήταν.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο
Σε σχολείο Μητρικής Γλώσσας στη Γερμανία ένιωθα –και ήθελα– να είμαι αόρατη. Το κατάφερα μέχρι που πήγα Λύκειο στην Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης –τέτοια ήταν η αυτοπεποίθησή μου.
Η πρώτη φωτογραφία
Μόλις γεννήθηκα στο Waltsassen της Γερμανίας με τους γονείς μου να με κοιτούν με αγάπη και λαχτάρα. Είχαν ήδη χάσει ένα παιδί και εγώ ήρθα έξι χρόνια αργότερα. Ήμουν για εκείνους ό,τι καλύτερο είχαν στη ζωή τους –έτσι μου έλεγαν πάντα.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα
Ήταν στα γενέθλιά μου –νομίζω γιόρταζα τα 13 χρόνια μου– όταν μια φίλη της μητέρας μου μου έφερε ένα βιβλίο. Ήταν Ο Δεκαπενταετής πλοίαρχος του Ιουλίου Βερν. Από τότε δεν έπαψα να διαβάζω και ν’ αγοράζω βιβλία.
Η πρώτη τιμωρία
Δεν με τιμώρησαν ποτέ. Ήμουν υπεύθυνη και ώριμη. Οι γονείς μας πάντα συζητούσαν μαζί μας για όλα. Κυρίως ο πατέρας μου.
Το πρώτο κατοικίδιο
Του αδελφού μου, μια γάτα με καταπράσινα μάτια.
Η πρώτη απογοήτευση
Όταν δεν κατάφερα να μπω στη Γυμναστική Ακαδημία –καλύτερα, σκέφτηκα εκ των υστέρων, αφού ως νηπιαγωγός έζησα μοναδικές στιγμές κοντά στα παιδιά.
Ο πρώτος έρωτας
Μ’ έναν υπέροχο νέο, την εποχή που σπούδαζα, όμως η ζωή τα έφερε έτσι και χαθήκαμε.
Το πρώτο βιβλίο που έγραψα
Ήταν πριν 25 χρόνια ακριβώς. Είχε τίτλο Φιλαρέτη και Πάτης και εικονογράφηση του Ξενή Σαχίνη. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το 1997.
Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει στην παιδική / εφηβική λογοτεχνία
Σίγουρα πέρασαν πέντε-έξι χρόνια για να καταλάβω πρώτα από όλα τι ακριβώς κάνω και κάπως έτσι, συνειδητά πλέον, πορεύομαι κι εγώ, όπως πολλοί ακόμη. Προσπαθώ για το καλύτερο σε ό,τι αφορά το βιβλίο ασχολούμενη με θέματα που μπορούν να προκαλέσουν σκέψη, κρίση, θέματα που μπορούν να προβληματίσουν, να δείξουν διάφορες πλευρές της ζωής και της ιστορίας που συχνά η εξουσία φροντίζει να κρύψει ή να παραπλανήσει. Αν καταφέρω να προσθέσω στη λογοτεχνία έστω και έναν κόκκο, πάντα με σεβασμό και όχι έπαρση, κάτι θα έχω πετύχει κι εγώ.