Το πρώτο παιχνίδι
Η κούκλα μου η Μυρσίνη.
Το πρώτο ψέμα
Δευτέρα Δημοτικού γυρνώντας από το σχολείο, όταν με ρώτησε η μητέρα μου αν τα πήγα καλά και είπα ναι. Δεν φαίνεται φοβερό αλλά θυμάμαι ακόμα τη σκηνή και το πώς ένιωσα.
Το πρώτο παραμύθι
Μικρή δεν ήθελα καθόλου να ακούω παραμύθια με κακούς. Ήθελα να τελειώνουμε με τις περιπέτειες πριν ακόμα αρχίσουμε κι έτσι είχα πει στη μητέρα μου να λέμε αυτό: ήταν ένας άνθρωπος κι ένας λύκος και ο άνθρωπος έφαγε τον λύκο.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο
Ντρεπόμουν πολύ. Ευτυχώς ο πατέρας μου είδε έναν γνωστό του που η κόρη του ήταν στην ίδια τάξη με μένα και μας γνώρισαν και καθίσαμε στο ίδιο θρανίο από την πρώτη μέρα. Η Πωλίνα έγινε η καλύτερή μου φίλη στο Δημοτικό.
Η πρώτη φωτογραφία
Εγώ 6 μηνών με ένα λουλούδι ιβίσκου στο κεφάλι.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα
Της Άλκης Ζέη το Καπλάνι της βιτρίνας. Ήμουν στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και δεν περίμενα ότι ένα βιβλίο μπορεί να με συναρπάσει τόσο.
Η πρώτη τιμωρία
Στην έκτη Δημοτικού, εκεί που περνούσαμε τα καλοκαίρια μας, είχε ανοίξει ένα μέρος που μπορούσες να κάνεις πατίνια. Πήγαμε με μια φίλη μου και είχα ενθουσιαστεί. Ήθελα να πηγαίνω κάθε μέρα αλλά οι γονείς μου μου είπαν ότι δεν μπορώ. Η φίλη μου όμως επέμενε και τη μέρα που μου το είπαν πήγαμε πάλι στα κρυφά. Όταν το ανακάλυψαν οι γονείς μου με έβαλαν τιμωρία για μια εβδομάδα να μην βγαίνω για παιχνίδι εκτός σπιτιού. Ήταν η πρώτη και η μοναδική τιμωρία απ’ όσο θυμάμαι, οπότε δεν μου άρεσε καθόλου.
Το πρώτο κατοικίδιο
Ο Σπίθας, ένα λυκόσκυλο που δεν θυμάμαι πού το βρήκαμε. Δέθηκα τόσο πολύ μαζί του που πίστευα ότι θα γίνω κτηνίατρος όταν θα μεγάλωνα. Τέλη Δημοτικού, αρχές Γυμνασίου νομίζω.
Η πρώτη απογοήτευση
Που δώσαμε τον Σπίθα σε κάποιους γείτονες στη Νέα Μάκρη γιατί όπως φάνηκε δεν μπορούσαμε να τον κρατήσουμε. Απογοήτευση και στεναχώρια.
Ο πρώτος έρωτας
Πέμπτη Δημοτικού. Έκανε αστεία και γελούσαμε την ώρα της προσευχής, κυνηγιόμασταν στα διαλείμματα και υπήρχε ένας ενθουσιασμός. Είχε έρθει μόνο για μια χρονιά στο σχολείο.
Το πρώτο βιβλίο που εικονογράφησα
Η Κατερίνα της Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη από τις εκδόσεις Πατάκη το 1999.
Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει στην παιδική / εφηβική λογοτεχνία Νομίζω, αυτό που με ενοχλούσε πολύ στην παιδική και εφηβική λογοτεχνία όταν ξεκίνησα να δουλεύω σαν εικονογράφος και να παρακολουθώ τι κυκλοφορεί, ήταν ο διδακτισμός. Ένιωθα ότι κυριαρχούσε η ανάγκη να δοθεί ένα μήνυμα, παρά η ανάγκη για την απόλαυση μιας ιστορίας ή μιας ευρηματικής ιδέας.