Δεν θυμάμαι καλά τα πρώτα πράγματα, αλλά θα γράψω τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό.
Το πρώτο παιχνίδι
Στην γειτονιά είχαν ξεφορτώσει ένα μικρό λόφο από πέτρες.
Αυτό που λέμε «γαρμπίλι». Ήταν η πρώτη ύλη για πετροπόλεμο. Φοβερά επικίνδυνο αν το καλοσκεφτείς. Μπορούσαμε να πάρουμε όσες θέλαμε κρυφά από την εποπτεία των μεγάλων.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν ρίξαμε ούτε μία. Ουσιαστικά δεν παίξαμε. Δηλαδή θυμάμαι την ακύρωση του παιχνιδιού. Το αποφασίσαμε συζητώντας πρώτη φορά λίγο ώριμα επειδή τρομάξαμε με την αυτονομία που είχαμε.
Το πρώτο ψέμα
Ήθελα να πάρω παγωτό. Ήξερα ακριβώς ποιο ήθελα. Αυτό με τα πιο «πλαστικά» χρώματα.
Θυμάμαι ακόμα το μαγνητικό «κλικ» της τσάντας της μητέρας.
Την έκπληξή μου για το αδιάφορο ύφος αυτού που είχε το αναψυκτήριο. «Μα καλά, δέχεται κλεμμένα λεφτά;» Την ευκολία που αρνήθηκα τα πάντα. Την ευκολία που μετά από λίγη ώρα αποκάλυψα τα πάντα.
Το πρώτο παραμύθι
Είναι πολλά πρώτα μαζί. Έχουν κάνει ένα υπόστρωμα από εικόνες και λόγια.
Κοιμάμαι συχνά εκεί.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο
Κυρίως το πρωινό ξύπνημα, ένα απαλό κρύο, αναίτια πολλά παιδιά τριγύρω.
Δεν υπήρχε παιδική χαρά εκεί και αυτό με έκανε καχύποπτο.
Να συμπληρώσω όμως, ότι θυμάμαι εκείνη την πρώτη χρονιά, σαν φωτεινή σκιά την αύρα της πρώτης μου δασκάλας.
Η πρώτη φωτογραφία
Ήμουν φορτωμένος τέχνη και μια φωτογραφική μηχανή με φιλμ.
Το απαύγασμα της συνθετικής μου δεξιότητας ήταν ένας κεντρικά κάθετος στύλος και συμμετρικά στοιχεία αριστερά, δεξιά. Ο δάσκαλος της φωτογραφικής ομάδας απλά την προσπέρασε με λίγα σχόλια.
Από τότε πιστεύω ότι πρέπει να κινδυνεύσω λίγο για να βγει μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα
Δεν θυμάμαι το πρώτο πρώτο βιβλίο που διάβασα με δικές μου δυνάμεις.
Θυμάμαι ένα δάχτυλο να υπογραμμίζει το κείμενο που παράλληλα έφτανε στα αυτιά μου.
Συχνά απλά το κοιτούσα υπνωτισμένος να πηγαινοέρχεται. Κάπως έτσι άρχισα να διαβάζω.
Η πρώτη τιμωρία
Δεν ήταν ακριβώς τιμωρία. Ήταν αναμέτρηση με τις φακές. Ναι, αυτή την καφέ χωματερή λίμνη χωρίς καμία έκπληξη μέσα της. Απλά έπρεπε να εξαντλήσω τον χρόνο της ημέρας μου στην κουζίνα μέχρι να τις φάω τις καταραμένες! Θυμάμαι να κλείνουν ένα ένα τα φώτα στο υπόλοιπο σπίτι και να ακούω μόνο τον θόρυβο του ψυγείου.
Το πρώτο κατοικίδιο
Δεν είχα ποτέ κατοικίδιο. Αλλά δίπλα στο μαγαζί του πατέρα ήταν δεμένος ο «Ιβάν».
Κανονικό λυκόσκυλο. Βοηθούσα στο μαγαζί και ήμουν περίπου 18 χρονών.
Η παράλογη λογική του ζώου, ήταν ένα αγχολυτικό από το στρες της εισόδου μου στον κόσμο των μεγάλων. Στις ατελείωτες ώρες της παρουσίας μου εκεί, ο Ιβάν μου θύμιζε ότι δεν χρειάζεται να τελειώσει κάποτε το παιχνίδι.
Η πρώτη απογοήτευση
Πολύ σημαντική απογοήτευση. Κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε κτήματα.
Ο πρώτος έρωτας
Εκείνη την ημέρα είχα κάνει κατ’ εξαίρεση μπάνιο, είχα βάλει κάτι σαν κολόνια και φόρεσα το καρό πουκάμισο. Ήταν σαν τσόχινο και εκτός εποχής, αλλά ένιωθα αυτοπεποίθηση με αυτό παρ’ όλο που ζεσταινόμουν.
Είχα προσχεδιάσει την τροχιά. Όταν θα χτυπούσε το κουδούνι θα έκανα έναν αναίτιο κύκλο γύρω από τα θρανία και μοιραία θα έμπαινα και θα διέσχιζα τα χιλιόμετρα του διαδρόμου που καθόταν.
Δεν είχα σχεδιάσει τι θα κάνω όταν την πλησιάσω. Θα αυτοσχεδίαζα. Αλλά ούτε και αυτό το είχα σκεφτεί ότι θα κάνω. Απλά υπήρχε ένα σημείο που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει και χωρίζει. Ζούσα στο παρόν.
Το πρώτο βιβλίο που εικονογράφησα.
Όλο λέω «Να ! Αυτό θα είναι καλό! Τώρα ξέρω! Πώς θα μιλήσω με τον εκδότη, πώς να πλησιάσω το κείμενο, να παραδώσω στους σωστούς χρόνους!». Ώρες ώρες περιμένω το πρώτο βιβλίο.
Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στη παιδική/ εφηβική λογοτεχνία
Δεν έχω καταλάβει τι και αν πρέπει να αλλάξει. Δεν έχω εποπτεία.
Οι εργασίες από τους Planeta Tangerina φωτίζουν τα αδιέξοδα της δημιουργίας. Λένε υπάρχει και η «καλή αλλοίωση».