Το πρώτο μου παιχνίδι
Μικρό παιδάκι στην εκκλησία, όταν δεν άντεχα την ορθοστασία, ο πατέρας μου ένωνε τα πόδια του και καθόμουν πάνω στα παπούτσια του. Ένα μικρό αυτοσχέδιο σκαμνάκι για να ξεκουράζομαι. Από εκεί χανόμουν μέσα στο μωσαϊκό και έψαχνα μορφές που φτιάχνονταν από τις χρωματιστές πετρούλες. Άπειρα προσωπάκια χαμογελαστά ή βλοσυρά να μου κρατούν συντροφιά και να κρυφομιλώ μαζί τους! Το κάνω ακόμη… Όπου δω μωσαϊκό, ξέρω ότι θα έχω συντροφιά!
Ο πρώτος έρωτας
Τα καλοκαίρια ερχόταν στη Χαλκίδα η θεία μου μαζί με τον άντρα της για μπάνια από την Αθήνα. Ήταν ηθοποιός. Γοητευτικός και ξεχωριστός. Του άρεσε να κάνει δουλειές και τραγουδούσε σαν αηδόνι. Με έπαιρνε μαζί του κλαδεύοντας ή ποτίζοντας και μου απήγγειλε στίχους από αρχαίες τραγωδίες με στόμφο και μ’ έκανε να γελάω… θυμάμαι να λέει: Ωωω δώματα του Άδη και της Περσεφόνης… Ήμουν τόσο ερωτευμένη που μου είχαν ράψει ένα νυφικό από τούλι και τον παντρεύτηκα στα γενέθλια μου, όταν έκλεινα τα 4. Ήταν ο Νίκος Καζής.
Το πρώτο κατοικίδιο
Μας το έφερε η μαμά μου σ’ ένα κλουβάκι. Ένα πράσινο, τόσο δα παπαγαλάκι που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Ήταν πουλί ακροβάτης. Άνοιγε μόνο του το πορτάκι κι έκανε βόλτες στο σπίτι, ανέβαινε στον ώμο μας και χοροπηδούσε. Τα Χριστούγεννα έκανε σπίτι του το δέντρο κι έκανε κούνια στις γιρλάντες.
Μια μέρα γυρνώντας από το σχολείο, τρέχοντας να παίξουμε μαζί του, το βρήκαμε μαραμένο και σιωπηλό να κάθεται στο κλουβί. Ούτε άνοιγε την πόρτα ούτε έβγαινε. Μετά από μέρες καταλάβαμε πως δεν ήταν αυτό. Η μαμά μου είχε κάνει κρυφά μια φιλότιμη προσπάθεια να μας ξεγελάσει… μα ο Πίπης ήταν ο Πίπης κι εδώ δεν ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος».
Η πρώτη φωτογραφία
Ο πατέρας μου είχε δύο αγάπες, το ψάρεμα και τη φωτογραφία. Το πρώτο ήταν υπέροχο γιατί τα καλοκαίρια τρώγαμε καθημερινά ψαράκια, αχινοσαλάτες και κυδώνια. Όμως με τη φωτογραφία ταλαιπωρηθήκαμε λιγάκι γιατί μας έστηνε συνέχεια να μας φωτογραφίσει… με ήλιο στα μάτια, με βροχή με καταιγίδες, μουτρωμένες, μαλωμένες, κλαμένες, μαλλιοτραβηγμένες, χαρούμενες, παντρεμένες, χωρισμένες! Ο μπαμπάς ήταν πάντα εκεί να τραβάει μια φωτογραφία. Δεν θυμάμαι λοιπόν καμία πρώτη, αλλά άπειρες! και μου λείπει πολύ!
Το πρώτο ψέμα….
Θυμάμαι το πρώτο ψέμα-σκανταλιά!
Σχολικό πάρτι… Χαρά και προετοιμασία με τους συμμαθητές μου. Ούτε λόγος όμως να συμμετάσχω σε αυτό. Ήρθαν φίλες που παρακαλούσαν τους γονείς μου να με αφήσουν να πάω. Το όχι δεν είχε καμία λογική. Ήρθαν και γονείς να πουν έναν λόγο… αλλά μάταια! Το όχι είναι όχι! Έτσι, εκείνο το βράδυ, αγανακτισμένη από την αδικία, πήρα μια περούκα που είχαμε στη ντουλάπα για τις Απόκριες, έφτιαξα με μαξιλάρια ένα ομοίωμα κάτω από την κουβέρτα, πήδηξα από το παράθυρο και πήγα! Ακολούθησαν μετά πολλές τέτοιες αποδράσεις!
Το πρώτο παραμύθι
Το πρώτο παραμύθι ήταν μια συλλογή ιστοριών που είχε εικονογραφήσει ο Βακαλό με υπέροχα σκίτσα μαυρόασπρα. Νομίζω λεγόταν Ιστορίες σαν παραμύθια. Θυμάμαι τη γοργόνα την αδελφή του Μ. Αλέξανδρου με φουντωτά μαλλιά, σχεδόν ξεμαλλιασμένη και κάτι γριές χωρίς δόντια, με ένα μάτι, κι αυτές ξεμαλλιασμένες. Την ίδια τύχη είχε κι αυτό το βιβλίο…
Η πρώτη μέρα στο σχολείο
Εδώ η μνήμη αρνείται να συνεργαστεί! Ίσως σε μια άλλη συνέντευξη!
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα…
Τα πρώτα βιβλία που μου άρεσαν πολύ να ξεφυλλίζω καθημερινά ήταν 6 λευκοί τόμοι μιας εγκυκλοπαίδειας χειροτεχνίας, τα «χειροτεχνήματα». Έμαθα πολλές κατασκευές από εκεί και θαρρώ με καθόρισαν στην κλίση μου για τις κατασκευές και τα πολλά υλικά.
Η πρώτη τιμωρία
Όποτε βλέπω τον ήλιο να δύει, περιμένω, σχεδόν με κομμένη την ανάσα, μέχρι να εξαφανιστεί και το τελευταίο του φωτεινό ίχνος… και θυμάμαι την γνωστή πρώτη κι όχι τελευταία τιμωρία, όταν καυγαδίζαμε με τη μικρή μου αδελφή και πεισμώναμε, να ζητήσουμε συγγνώμη πριν δύσει ο ήλιος, να μην κοιμηθούμε με αυτό.
Αγαπώ τα δειλινά, τα έχω μέσα μου ως κάτι ιερό, γιατί μου θυμίζουν να χωράω τον άλλον, να χωράω κι εμένα (ακόμη κι αν η μικρή λεπτομέρεια της ιστορίας είναι ότι μας έκλεινε στο μπαλκόνι μέχρι να πούμε τη συγγνώμη)!
Η πρώτη απογοήτευση
Ήμουν 7 χρόνων, μέρα γενεθλίων και μεγάλης χαράς. Η καλύτερη μου φίλη κατέφτασε με ένα δώρο μεγαλύτερο από το μπόι της. Έκπληκτη, ανοίγω το πακέτο και τι να δω! Μια κούκλα με ένα κατακόκκινο φουστάνι και ξανθά μαλλιά. Τέτοιο δώρο δεν είχα πάρει ποτέ. Θυμάμαι να χορεύω μαζί της και να τραγουδάω. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τη μαμά της φίλης μου να έρχεται προς το μέρος μου. Μου ζήτησε το δώρο πίσω γιατί δεν ήταν για μένα αλλά για τη βαφτιστήρα της. Η φίλη μου τα είχε μπερδέψει.. Το δικό μου ήταν μια μπλε κασετίνα. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι εκείνη τη στιγμή σταμάτησαν οι ήχοι.
Το πρώτο βιβλίο που έγραψα /εικονογράφησα
«Μια μυγδαλιά αγάπησε μια νύχτα το φεγγάρι, μα αυτό δεν ήταν μπορετό μαζί του να την πάρει». Μια ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα ήταν η μυγδαλιά και το φεγγάρι (εκδόσεις Άγκυρα) που με έμαθε τι θα πει μετουσίωση.
Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην παιδική λογοτεχνία…
Έχω επισκεφτεί έναν εκδοτικό οίκο στο Bath, για να θαυμάσω από κοντά τα βιβλία του που έκανα συλλογή. Δίχως να το ξέρω, εκεί που πήγα ήταν τα γραφεία τους κι όχι κάποιο πωλητήριο. Τόλμησα λοιπόν να τους πω ότι είμαι εικονογράφος κι αν ήθελαν να δουν τη δουλειά μου. Εκείνοι πολύ ευγενικά μου είπαν πως εκδίδουν 5 βιβλία το χρόνο για να δίνουν όλη τους την ενέργεια σε αυτά. Έφυγα έκπληκτη γιατί είναι από τους πιο σημαντικούς οίκους παιδικών παραμυθιών στον κόσμο. Κι ήρθε στο μυαλό μου τούτη η ερώτηση!