Το πρώτο παιχνίδι
Ντάμα με τον αδερφό μου.
Το πρώτο ψέμα
Δυσκολεύομαι να το βρω, δεν είμαι διόλου καλή, σίγουρα κάτι έχω πει εξ ανάγκης αλλά όπως γίνεται συνήθως το ψέμα ξεχνιέται εύκολα. Οπότε σκοτάδι εδώ.
Το πρώτο παραμύθι
Η Πούλια που ’χει εφτά παιδιά, δεν είναι παραμύθι, ποίημα του Ελύτη είναι, αλλά σαν παραμύθι το τραγούδαγε η μάνα μου με τη μουσική του Μίκη.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο
Σιωπηλός διάλογος με τα παπούτσια μου. Και την πρώτη, και τη δεύτερη και την τρίτη, τα λέγαμε αρκετές μέρες.
Η πρώτη φωτογραφία
Στην κούνια μωρό, κι ο αδερφός μου με το κιθαράκι του να παίζει το νανούρισμα που έφτιαξε για μένα –η πρώτη του σύνθεση, πέντε χρονών εκείνος. Μας τράβηξε ο πατέρας.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα
Το αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού, το Αλφαβητάριο, διάβασα τις πρώτες σελίδες όταν ήμουν τριών. Τότε θυμάμαι και την πρώτη ζωγραφιά.
Η πρώτη τιμωρία
Με μάλωσε ο πατέρας διότι επέμενα να σπάσουμε ένα μαγαζί Κυριακή βράδυ, που φυσικά ήταν κλειστό, και να πάρουμε ένα ζευγάρι γάντια που είδα στη βιτρίνα. Ήμουν δύο χρονών. Δεν τιμωρήθηκα παραπάνω, αλλά η προσβολή ήταν τιμωρία για μένα.
Το πρώτο κατοικίδιο
Μάλλον ο Σιλβέστρος (γάτος). Ίσως όμως προηγήθηκε ο Τεό (χελώνα).
Η πρώτη απογοήτευση
Όταν έφαγα ένα χαστούκι από τη δασκάλα επειδή απλώς έτρεχα για να μπω στην τάξη. Απογοήτευση για το άδικο και το αναίτιο.
Ο πρώτος έρωτας
Γιάννης. Εγώ πέντε, εκείνος τέσσερα.
Το πρώτο βιβλίο που έγραψα / εικονογράφησα
Ο Μαντολόης στην πρώτη του έκδοση, στα 17 μου.
Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει στην παιδική / εφηβική λογοτεχνία
Δεν κατάλαβα κάτι. Η καλή λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Όπως και η κακή.