«Poseidon Paradise Resort Spa & Casino, καλησπέρα σας, είμαι ο Άλεξ. Σας περιμένουμε.»
«Θέλετε με την άφιξή σας να σας αναβαθμίσω κατευθείαν στο δωμάτιο 2525;»
Δεν περιμένει απάντηση.
- Απεριόριστη θέα στο απέραντο.
- Μεταχείριση Αστεριών.
- Δωρεάν συμμετοχή σε όλα τα παιχνίδια τύχης.
Ο κατάλογος των παροχών κυλάει μαζί με την χρονοχρέωση.
Είσαι στο τιμόνι. Όπως πάντα. Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού, φοβική και άπραγη και σε βλέπω να οδηγείς στο μεγάλο βουνό με τα στενά μονοπάτια και τις απότομες στροφές. Ο δρόμος είναι κορδέλα φωτός που τυλίγεται γύρω μας, με στροφές που γέρνουν λες και θέλουν να μας ρίξουν στο κενό. Κάθε φορά που κοιτάζω έξω, τα λιόδεντρα, ο ορίζοντας, η θάλασσα, μετακινούνται. Μου έρχεται ναυτία.
«Κοίτα μια τέλεια θέα, ρε» μου κάνεις ενθουσιασμένη, σκουντώντας με να ξυπνήσω από τη ζάλη και να κοιτάξω έξω από το παράθυρο τη σκληρή απεραντοσύνη της πέτρας. Κοιτάζω μόνο για χατίρι σου.
Στρίβεις για τη Βάθεια. Ένα τελευταίο τσιγάρο, μου λες και φύγαμε.
Οι πέτρινοι πύργοι με τα στενά παράθυρα κοιτούν σε άλλες ζωές. Η μυρωδιά θυμαριού μπλέκεται με τον καπνό από ένα τσιγάρο που βιάστηκες να σβήσεις.
Ξαναμπαίνουμε στο αμάξι. Δείχνεις αποφασισμένη. Το Ταίναρο δεν φαίνεται στον χάρτη, μόνο στο βλέμμα σου. Κάθε στροφή και μια πόρτα στην άκρη του γκρεμού. Δεν κάνεις άλλες στάσεις, μόνο συνεχίζεις την προδιαγεγραμμένη πορεία σου.
Το Poseidon Paradise Resort Spa & Casino ξεπροβάλλει λες και φύτρωσε μέσα στη νύχτα. Είναι η τελευταία στάση στην πλανητική βάση που κάποτε βρισκόταν το ακρωτήρι με το νεκρομαντείο του Ποσειδώνα.
Ο Άλεξ μας υποδέχεται στη ρεσεψιόν. Μας οδηγεί στο 2525, το δωμάτιο-πλοηγό που οδηγεί στη μετάβαση. Ο κυκλικός του θόλος είναι ανοιχτός στον γαλαξία.
«Ο χρόνος εδώ κυλά όπως θέλετε», λέει κάπως επίσημα κι εσύ τον κοροϊδεύεις από πίσω του παριστάνοντάς τον στα χαζά. «Δεν υπάρχει νύχτα ή μέρα. Μόνο εσείς.»
Και η διαμονή; Ρωτώ κάπως αγχωμένη για τα διαδικαστικά.
«Εδώ η διαμονή είναι όσο θέλετε να είναι», απαντά το κομψό ανθρωποειδές με το λευκό κοστούμι που μοιάζει με playboy που ξεπήδησε από καζίνο στα seventies.
«Στο Paradise Hotel Resort Casino and Spa, o χρόνος δεν είναι ζήτημα.»
Ο Άλεξ αποχωρεί διακριτικά από το δωμάτιο.
Σου κρατώ το χέρι, χωρίς να μιλάμε, ενώ συνεχίζουμε να εξερευνούμε το δωμάτιο από πέτρα και θυμάρι. Η μυρωδιά της αλμύρας γεμίζει τον αέρα, μας βλέπω να τρέχουμε ξανά στα στενά· εσύ να χάνεσαι πίσω από μια γωνιά και να εμφανίζεσαι με εκείνο το θριαμβευτικό χαμόγελο. Βλέπεις, ήξερες όλα τα μυστικά μονοπάτια, τότε που η Μάνη ήταν παιχνίδι, ήλιος και αλάτι στα μαλλιά και το δέρμα μας.
Η ζεστασιά σου αρχίζει να γλιστράει μακριά μου, αλλά το βλέμμα σου μένει σταθερό, ήσυχο. Δεν φοβάσαι.
Τα βλέφαρα κλείνουν ενώ ξαπλώνεις στην επιφάνεια της θάλασσας. Μέσα στην παραζάλη της αρρώστιας και των οπιοειδών, μπορείς να ζήσεις την τέλεια μέρα, την τέλεια συνήθεια, την τέλεια στιγμή, να προηγηθείς σ’ αυτήν με τα αγαπημένα πρόσωπα να σε συντροφεύουν.
Το φως που χύνεται από τον θόλο βάφει απαλά το χλωμό σου πρόσωπο, ολόκληρα σμήνη άστρων πετούν σαν πουλιά, άλλοτε πέφτουν σαν βροχή μέσα στο δωμάτιο, σε φωτίζουν με τη λάμψη χιλιάδων αναμμένων κεριών.
Οι κόρες των ματιών σου στροβιλίζονται, τα μάτια σου στραφταλίζουν γεμάτα αστρόσκονη, τα βλέφαρα βαραίνουν, βυθίζονται στην έναστρη νύχτα.
Ούτε πόνος, ούτε παγωμάρα, ούτε λυγμός. Μέσα στο 2525 η μετάβαση συμβαίνει απαλά. Η ζωή παραδίδει τη σκυτάλη της χωρίς πόνο, οι άνθρωποι αποσύρονται ήσυχοι και αξιοπρεπείς σε μια κατάσταση που η βαναυσότητα του θανάτου δεν τους προσβάλλει, ούτε στ’ αλήθεια, τους ορίζει πια.
Το βλέμμα σου σμίγει με ένα βεγγαλικό σπρέι αστεριών. Κι εγώ, επιτέλους, σε αποχαιρετώ.
Κάπου στο βάθος, η φωνή του Άλεξ ακούγεται να εκφωνεί σε κάθε γήινη γλώσσα τη φράση «Καλή Διαμονή».
[*Στη μνήμη της αδερφής μου, Ράνιας.]
