Θα σπρώχνεις με δύναμη, να ανοίξεις μια χαραμάδα, να μπει μέσα λίγος αέρας, λίγο φως, θα σπρώχνεις για ώρα, θα τα καταφέρνεις, ολόκληρα βουνά νεκρών σωμάτων θα απλώνονται στο κατώφλι σας, τούτη η μυρωδιά η απόκοσμη που δεν συνηθίζεται με τίποτα, θα σκαρφαλώνεις πατώντας ένα πρόσωπο, μια κοιλιακή χώρα, κόκαλα, πολλά κόκαλα, κάτι πουλιά θα αντιδρούν λες και δεν συμβαίνει το παραμικρό, κόκαλα θα κροταλίζουν, σάρκες θα ξεχειλίζουν, ζουμιά παντού, όρνια να κατασπαράζουν κάτι παραμορφωμένο, στο βάθος του ορίζοντα, σε έναν ακόμη λόφο πτωμάτων (δεν ήταν εκεί εκείνος ο λόφος χθες, θα σκέφτεσαι), κάτι παιδιά θα κάνουν τσουλήθρα, θα παρασέρνουν μαζί τους χέρια, πόδια, πράγματα ανθρώπινα, κυρίως αηδιαστικά, θα τρομάζεις (αν τρομάζεις ακόμα), θα ζαλίζεσαι, θα κυλάς προς τα πίσω με μάτια κλειστά, θα τραβάς την πόρτα πίσω σου με θόρυβο, θα τη σφαλίζεις, θα κολλάς την πλάτη σου στο ξύλο, θα ακούς την καρδιά σου να χτυπά χωρίς επίρρημα, να χτυπά σκέτο, θα συρρικνώνεσαι, θα ξαπλώνεις ξανά στο πάτωμα, θα σφηνώνεις το σώμα σου όπου βρεις, το κεφάλι σου μέσα σε μια ζεστή, τριχωτή μασχάλη. Και θα εισπνέεις. Εκεί στα σκοτεινά, θα εισπνέεις όλη την μπόχα της γης.
[…]
Θα θυμάσαι αυτούς που μετακόμισαν σε άλλο πλανήτη, αυτούς που κρύφτηκαν με ανέσεις κάτω από τη γη, αυτούς που αιωρούνται σε διάφανους μικρόκοσμους, σε εκείνες τις λαμπερές ελαστικές χαλκομανίες, αυτούς που σκοτώνουν μέρα νύχτα για να σας χωρέσει η γη, που ανοίγουν κεφάλια στα δύο σαν καρπούζια, αυτούς που σουβλίζουν στέρνα και σπλήνες, που ακόμη πυροβολούν πισώπλατα, που γδέρνουν και ξεσκίζουν, που κάνουν παρελάσεις γύρω από τους σάρκινους λόφους, που ανεμίζουν σάρκινες σημαίες, που συλλέγουν δόντια σε κομπολόγια, και θηλές, θηλές, αν είναι δυνατόν (δεν σκότωσα ποτέ άνθρωπο, θα σκέφτεσαι, δεν σκότωσα ποτέ άνθρωπο). Χωρίς να το θέλεις, θα αρχίζεις να χαχανίζεις. Θα σου λείπουν τουλάχιστον τρία δόντια, θα ρουφάς σάλιο, θα σκάβεις με τη γλώσσα και θα χαχανίζεις. Θα χαχανίζει το βλέμμα σου. Θα χαχανίζει το στομάχι σου. Θα χαχανίζει και ο διπλανός. Και η διπλανή. Και οι από πάνω. Και οι από κάτω. Και οι ανάμεσα. Θα χαχανίζει το σπίτι, το χαμόσπιτο όλο. Ένας ακόμη άνθρωπος να ζήσει αιώνια, θα πέσει να σας πλακώσει.
