Δὲν ἔχω μουσική, ἡ μουσική σου
δὲν ἦταν δὲν –γαμῶ τὸ ἄγγιγμά σου–
κι ἡ μαύρη ὥρα ποὺ σοῦ εἶπα γειά σου
κι ἂν δέν θυμᾶσαι, ἀγάπη μου, ἀποκρίσου
τί μὲ κοιτᾶς, πῶς γίνεσαι ἱστορία
σ’ ἤξερα κι ἀπὸ χτές; Ἔχουμε κάνει
παιδιὰ –ὅπως τὰ ψάρια στὸ τηγάνι–
τῆς μοναξιᾶς μας ἡ σταυροφορία
σὲ ξέρω τώρα μὰ αὔριο δὲν μὲ ξέρεις
θὰ φύγεις, θὰ χαθεῖς καὶ θά ’ναι πάντα
σ’ ἐρημικὴ πλατεία κάποια μπάντα
ἐκεῖ ποὺ γόνυ κλίνουσα ὑποφέρεις
τὸν ἄντρα ποὺ δὲν ξέρεις ν’ ἀγαπήσεις
δίχως ἀγάπη δίχως ἀναμνήσεις
28.3.1999
⸙⸙⸙
[Τον Ιούνιο του 2022 ο Βασίλης Χατζηιακώβου, στενός φίλος του Ηλία Λάγιου (1958-2005), έλαβε από γυναικείο χέρι ένα μήνυμα με 11 ποιήματα του αδικοχαμένου ποιητή, με την επεξηγηματική σημείωση ότι γράφτηκαν το 1999 σε φύλλα μαθητικού τετραδίου, αντιγράφησαν και επεστράφησαν στον συγγραφέα τους, πλην όμως δεν συμπεριελήφθησαν τελικά ως ενότητα ούτε σε κάποιο βιβλίο ούτε στα Άπαντά του. Να πρόκειται άραγε για τη σειρά εκείνων των ποιημάτων που ο Λάγιος έλεγε πως ξέχασε κάποτε, όντας σε όχι και τόσο νηφάλια κατάσταση, σ’ ένα ταξί; Από τα ποιήματα αυτά ο φίλος του περιοδικού μας Βασίλης Χατζηιακώβου μάς παραχώρησε τιμής ένεκεν ένα –περιμένουμε ήδη με χαρά και ανυπομονησία την έκδοση και των έντεκα ανέκδοτων ποιημάτων που μας ανήγγειλε.]
