TL;DR
- «Ό,τι ήταν κάποτε και η γυναικεία λογοτεχνία. Απλά λογοτεχνία.»
- «Οι πετούνιες για χρώμα στον κήπο και στο μπαλκόνι.»
- «Η Πέπη Τσεσμελή σε δευτεροκάναλο.»
Η κουήρ λογοτεχνία δεν απευθύνεται μόνο σε κουήρ άτομα, αλλά αφορά το ευρύτερο κοινό προσπαθώντας να το εξοικειώσει και με προτάσεις εκτός του ετεροκανονι(στι)κού πλαισίου. Προσωπικά, δεν γράφω ποίηση για κουήρ άτομα. Δεν με ενδιαφέρει να ενταχθώ στην υποκατηγορία της υποκουλτούρας, διότι θεωρώ πως εκφάνσεις των βιωμάτων είναι με έναν πρισματώδη τρόπο πανανθρώπινες, αλλά κι επειδή δεν θέλω και να περιοριστώ ως προς το αναγνωστικό κοινό μου. Δεν θεωρώ πως είμαι στρατευμένος. Τα δημιουργικά μου απότοκα δεν είναι (προ)καθορισμένα, φεμινιστικά ή κουήρ, αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπινα. Στόχος είναι το γενικό, όχι το ειδικό.
Η κουήρ λογοτεχνία αποτελεί απλά λογοτεχνία. Παράλληλα, συνυπάρχει με ένα αίτημα διεκδίκησης για περισσότερο χώρο στη λογοτεχνική σκηνή. Ο λόγος: ο αποκλεισμός κουήρ θεματικών στο παρελθόν καθώς και ο στιγματισμός ή η αναγκαιότητα απόκρυψης ή αποσιώπησης των εν λόγω θεματικών.
Ανάλογη αντιμετώπιση είχαν στο παρελθόν και τα έργα γυναικών και μαύρων συγγραφέων. Αποτελούσαν μια υποκατηγορία, και σταδιακά με την εδραίωσή τους έγιναν κι εκείνα ολοένα και πιο δημοφιλή καταλήγοντας να αποτελούν εντέλει απλώς λογοτεχνία. Κάτι αντίστοιχο, θα συμβεί πιθανώς και με την κουήρ λογοτεχνία.
Το κουήρ αφήγημα αναγάγει το προσωπικό σε δημόσιο κι άρα πολιτικό. Επιδιώκει την υπέρβαση σε εδραιωμένες σύγχρονες απόψεις γύρω από το φύλο, τη σεξουαλικότητα και όχι μόνο. Οι αφηγήσεις του τείνουν επίσης να είναι διατμηματικές, καθώς αντιπροσωπεύουν περισσότερες συνήθως από μια μονάχα ταυτότητες.