Ιούλιος Βερν Πηνελόπη Δέλτα

Υπάρχει, λένε, κάπου ένα βιβλίο που έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή του καθενός μας, αρκεί να συναντηθούμε μαζί του. Κάθε φορά που θυμάμαι τη σημαδιακή αυτή φράση, την Πηνελόπη Δέλτα σκέφτομαι με βεβαιότητα,

Πηνελόπη: Cher Jules, vos histoires δεν είναι για μικρές κυρίες, ούτε για μεγάλες. Τις βρίσκω τρομακτικές. Δεν μ’ αρέσουν τα μυστήρια σε παγωμένους πύργους, φοβάμαι τα βάθη και τα πλάσματα των θεοσκότεινων νερών. Και φυσικά

…κι όμως, Πηνελόπη, θα μπορούσες να ζεις και σήμερα –ασίγαστα και άγρια. Σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να πληγώνει. Κι εσύ μόνη. Να μη μπορείς να το δεχτείς. Ευάλωτη. Ήρεμη. Κι εσύ μαζί με όλους.

Ως νεαρή αναγνώστρια προτιμούσα τα μυθιστορήματα με ήρωες αγόρια. Οι περιπέτειες της Πολυάννας δεν με συνέπαιρναν το ίδιο μ’ αυτές του Τομ Σόγιερ ή του Χάκλμπερι Φιν. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι ο αδελφός

Αερόστατα λάμπουν σε πλατείες για τα Χριστούγεννα. Έχουν σχέση τα Χριστούγεννα με τα αερόστατα; Καμία. Ο Άγιος Βασίλης με έλκηθρο φτάνει στις γειτονιές για να μοιράσει τα δώρα. Έλκηθρο αναγκάστηκε να μισθώσει και ο ήρωας

Αχ Πηνελόπη! Έλα, κάτσε κοντά μου. Βγάλε το ψάθινο καπέλο σου με την τριανταφυλλί κορδέλα, άσε και το ομπρελίνο σου εκεί. Ξαρματώσου. Να σου φέρω κι ένα ζευγάρι παντόφλες; Τα πόδια σου υποφέρουνε, μου φαίνεται,

Το παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία που με έκαναν να αγαπήσω το διάβασμα. Ίσως ήμουν πολύ μικρός τότε για να αντιληφθώ πως πρόκειται για ένα παραμύθι με φιλοσοφικά στοιχεία,

Στους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς, όταν ήμουν παιδί, ήταν και η Πηνελόπη Δέλτα και ο Jules Verne. Στη βιβλιοθήκη μας είχαμε όλα τα βιβλία τoυς. Την Δέλτα, ως αλεξανδρινή, δηλαδή Ελληνίδα της Αλεξάνδρειας Αιγύπτου, όπως

Τι διαβάζετε, Βερν; ρώτησε ο πατέρας μου, μια από αυτές τις μέρες. Α, ξέρεις ότι αυτό ήταν το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου; Θυμάμαι μου το είχε πάρει η μάνα μου, πώς

Ανατολικά της Γης του Πυρός, στο Νησί των Κρατών, που από τον Ατλαντειρηνικό περιβρέχεται, λόγω της αναμιξιμότητας Ατλαντικού και Ειρηνικού, Ο φάρος στην άκρη του κόσμου (1905/1999) μετά θάνατον φωτίζει τον Γύρο του κόσμου σε

Κύλιση στην κορυφή