Στον Μιχάλη Σιγανίδη
Πεθαίνει ο κόσμος, Μάικ.
Πεθαίνει ο άνθρωπος πεθαίνει ο κόσμος του,
πεθαίνει η γυναίκα με τ’ απωθημένα μυστικά της,
πεθαίνει ο άνδρας πεθαίνουνε τ’ αρχίδια του,
πεθαίνουν ο λεβέντης η κουκλάρα ο γαμώ τα άτομα
ο μαλάκας η χαμούρα ο διπλανός η διπλανή σου,
πεθαίνει ο γείτονας που ’χε κάτι ανάμεσα σε βήχα και φτέρνισμα,
πεθαίνει ο βιντεοκλαμπάς που δεν είδε ποτέ Ταρκόφσκι,
πεθαίνει το κορίτσι με τα σιδεράκια που μόλις πήρε το πάλσο,
πεθαίνει ο σκύλος Ρούντι που ’γλειφε τον κώλο του,
πεθαίνει η γάτα Μιμίκα με τη γλώσσα υαλόχαρτο,
και οι γονείς πεθαίνουνε χωρίς πολλά-πολλά,
πεθαίνει ο μπαμπάκας που ερχόταν πάντα πτώμα,
πεθαίνει οριστικά η μανούλα το γένος Πανταζή,
πεθαίνει η γιαγιά που μύριζε λιβάνι,
πεθαίνει ο συμπέθερος μα και η συμπεθέρα,
muere nuestro autor de cabecera,
πεθαίνει ο τέτοιος πώς τον λένε με το σμαρτ,
πεθαίνει το έμβρυο σα να ήξερε κάτι,
πεθαίνει ο υποφαινόμενος που βλέπετε,
πεθαίνουνε τα ακάρεα στις βλεφαρίδες,
πεθαίνουν τα ψαράκια στα βιβλία των παλιοσοφών,
πεθαίνει το σαμιαμίδι ή σαμιαμίθι ή σαλαμίδι
ή μολυντήρι ή ψαψαμύτης ή κοστερίτσα
ή σιλιγούδι ή μυσιαρός ή κωλοπαπάς ή νταλακάκι,
πεθαίνει ο θνητός ο ημίθεος και ο Χριστός κατά το ήμισυ,
πεθαίνει η Παναγία και το αλογάκι της Παναγίας,
πεθαίνει ο Βλάσης Μπονάτσος και η Έμιλι Γουάινχάουζ,
πεθαίνει ο Κωστής Παπαγιώργης κι ο Νίκος ο Παπάζογλου,
πεθαίνει κάποιος Άρης κάποιος Μάνος κάποια Φεβρωνία,
λέει «όταν γυρίσω» ή «τα λέμε», αλλά δεν γυρίζει ούτε τα λένε,
πεθαίνει ο Γκιλγκαμές πεθαίνει ο Μαθουσάλας κάπως πρόωρα.
Τηλεγραφική σύνοψη βίου: εκών-άκων, άρον-άρον, λάου-λάου,
φίκι-φίκι, μάνι-μάνι, φιρί-φιρί, τσίμα-τσίμα, τσάκα-τσάκα.
Ο χρόνος είναι χρήμα αλλά το χρήμα δεν είναι χρόνος.
Καλά, όλοι πεθαίνουν; Όλοι δε λες τίποτα,
πεθαίνει ο Αδάμ; μ’ αρέσει που ρωτάς,
πεθαίνει η Εύα; μας αφήνει χρόνους,
πεθαίνει ο Κάιν; στον αγύριστο,
πεθαίνει ο Άβελ; πάει τζάμπα,
πεθαίνει η Ζωζώ Σαπουντζάκη; μάλλον όχι,
πεθαίνει κανείς σύμφωνα με τις εφημερίδες; όχι,
φεύγει σε εισαγωγικά,
πεθαίνει ο τυπογράφος; Yes, sir,
ο συμβολαιογράφος; είναι γραφτό της μοίρας,
πεθαίνει ο ευαισθητούλης ποιητάκος; Yes, sir,
πεθαίνει ο εγωλάτρης απαγγέλλων; είπαμε ναι,
πεθαίνει το κοινό-καλή ώρα; τα κακαρώνει,
πεθαίνουν και όσοι δεν ήρθαν απόψε; εννοείται,
πεθαίνει ο υπναράς; στο κοιμητήριο χορταίνει ύπνο,
πεθαίνει ο βαθυστόχαστος μεταφυσικός; από φυσικά αίτια,
πεθαίνει ο τυφλοπόντικας; τον τρώει το μαύρο χώμα,
πετάει ο γάιδαρος; πεθαίνει,
πεθαίνει η κατσαρίδα; τέζα,
πεθαίνει η μύγα της Μεσογείου; άει παράτα μας,
πεθαίνει ο δάκος; ναι. Ο Δάκης; όχι. Ο Δάντης; ναι,
ποιος Δάντης;
πεθαίνει ο μουσικός; φινίτο λα μούσικα,
πεθαίνει ο ηχολήπτης; άκου ερώτηση!,
πεθαίνει ο φωτιστής; στο άψε-σβήσε,
πεθαίνει ο μπάρμαν; τον μπούλο,
πεθαίνει η μπαργούμαν; στη γειτονιά των αγγέλων,
πεθαίνει ο άθεος ο αγνωστικιστής; σφαδάζει καταγγέλλων,
πεθαίνει ο πιστός; σώνεται το καντήλι του,
ο Καλαματιανός; κουνώντας το μαντήλι του.
Πεθαίνουν οι μαιευτήρες πεθαίνουν τα εγγόνια
των μαιευτήρων πεθαίνουν οι μαίες και οι ληξίαρχοι,
κι ο τόπος γεμίζει νύμφες, προνύμφες, δίπτερα, λεπιδόπτερα,
κολεόπτερα, ελικόπτερα, ντρον που πίνουν και τρων.
Ο χρόνος είναι χρήμα αλλά το χρήμα δεν είναι χρόνος.
Πεθαίνει ο αρουραίος το σκουλήκι και το κολοβακτηρίδιο,
πεθαίνει ο Αχιλλέας ο Θησέας ο Ντίνος ο Πετροπουλέας,
πεθαίνει ο υποβολέας ο συγγραφέας ο βετζετέριαν
που δεν έτρωγε κρέας,
πεθαίνει της πείνας το παιδί της Μπιάφρας,
πεθαίνει ο τζογαδόρος όλο ρίσκο και ρουλέτα,
πεθαίνει ο φυσιολάτρης ο εμπρηστής κι ο δασοφύλακας,
πεθαίνουνε τα πευκοδάση μας τα ελατοδάση μας
μα και οι φοίνικές μας απ’ το θανατηφόρο κόκκινο σκαθάρι,
πεθαίνει και η Ελλάδα σαν χώρα που ποτέ δεν πεθαίνει,
πεθαίνει ο Πάπας ο παπάς της ενορίας κι όλο το εκκλησίασμα,
πεθαίνει το φωτομοντέλο και ο κατά φαντασίαν –μάλλον– Μπράντο,
αποβιώνει ο υγιέστατος πόσω μάλλον ο ασθενής,
πεθαίνει ο μακρόβιος ο τζόβενος ο ακμαίος ο αγέραστος,
ψυχορραγεί χαροπαλεύει καταλήγει μα όχι σε συμπέρασμα,
πεθαίνει ο μουεζίνης κατά το ριζικό του,
πεθαίνει η κυρία με το Αλτσχάιμερ –αιωνία της η μνήμη,
πεθαίνει ο επικοντιστής και ο στυλίτης στον Άθω,
πεθαίνει το φουγάρο, η χασίκλα και ο τελειωμένος κοκάκιας,
ο κρετίνος της Γαύδου και ο βλαξ της Μυκόνου.
Μα, συγγνώμη, πεθαίνει ο οδηγός του ΕΚΑΒ; μένει στον τόπο,
πεθαίνει ο Άιρτον Σένα; όπως θα συμβεί και σε σένα,
πεθαίνει ο διαιτητής του τένις; game over,
πεθαίνει ο μαθηματικός; με μαθηματική ακρίβεια,
πεθαίνει η φιλόλογος; αποθνήσκει, τελευτά,
πεθαίνει ο φυσικός; σε χρόνο ντε τε,
πεθαίνει ο χημικός; στα εξ ων συνετέθη,
πεθαίνει ο φαρμακοποιός; χάπι end,
πεθαίνει ο ταριχευτής; μένει σέκος,
πεθαίνει ο μαραγκός που τον τρώει το σαράκι; πέφτει ξερός,
πεθαίνει ο Στέφανος ο λουλουδάς; εν τόπω χλοερώ,
πεθαίνει ο ναυτικός; χάνεται στη Μαύρη Θάλασσα,
πεθαίνει ο καλόγερος; εις τας αιωνίους μονάς,
πεθαίνει ο συνταγματάρχης; χάνει τη μάχη,
ποια μάχη;, τέλος πάντων,
πεθαίνει ο βομβιστής; τα τινάζει στο πιτς φυτίλι,
πεθαίνει το αστέρι που τρεμοσβήνει; τρέμει αρχικά
και στο τέλος σβήνει,
πεθαίνει ο ταμίας της Γιούρομπανκ; εκμετρά τον βίον,
τέρμα τα δίφραγκα,
πεθαίνει η ψαγμένη δασκάλα του χάθα-χάθηκα-γιόγκα; πνέει τα λοίσθια,
Χάρε-Κρίσνα, Χάρε, Χάρε.
Ο χρόνος είναι χρήμα αλλά το χρήμα δεν είναι χρόνος.
Πού είχαμε μείνει; Α! Πεθαίνει το μέντιουμ; μεθαύριο η κηδεία,
πεθαίνει ο σατανιστής; τον παίρνει ο διάολος,
πεθαίνει ο γαμπρός του ιατροδικαστή; στα θυμαράκια,
πεθαίνει η κουνιάδα του μαρμαρά; στα κυπαρισσάκια,
πεθαίνει η βαφτισιμιά του φερετροποιού; ντυμένη νυφούλα,
πεθαίνει το κοράκι ο νεκροθάφτης; χους εις χουν,
πεθαίνουν ο οινοποιός ο δοκιμαστής κρασιών ο μερακλής
ο μπεκρής; όλοι ανεξαιρέτως σαν το σκυλί στ’ αμπέλι,
πεθαίνει η τίγρη της Σιβηρίας; τελικά εξαφανίζεται,
πεθαίνει ο μακαριστός Μητροπολίτης Φθιώτιδος; αναπαύεται,
πεθαίνει ο κλόουν; αν πεθαίνει λέει,
κλαίγοντας σαν μικρό παιδί,
πεθαίνει ο ζογκλέρ; πά-πα-λα,
πεθαίνει ο κασκαντέρ; βρίσκει άδοξο τέλος,
πεθαίνει ο ποδηλάτης; τερματίζει πρώτος,
πεθαίνει ο καταθλιπτικός; υποκύπτει στα τραύματά του,
πεθαίνει ο υποκριτής ηθοποιός; πέφτει η αυλαία,
πεθαίνει ο κομπάρσος; ψοφάει, κάπου στην άκρη,
πεθαίνουν η Κλωθώ η Λάχεσις; κανείς δε γλιτώνει,
μα, συγγνώμη, πεθαίνει και η Άτροπος;
κόβεται το νήμα της και αυτηνής,
πεθαίνει, δηλαδή, το σώμα; παραδίδει το πνεύμα,
και η ψυχή πεθαίνει; ποια ψυχή; κανείς δεν ξέρει.
Η ελπίδα; πεθαίνει, όμως τελευταία – τελευταία.
Πεθαίνει ο καρδιολόγος από κίρρωση του ήπατος,
πεθαίνει ο ορθοπεδικός, αφήνει ένα πρωί τα κόκαλά του,
πεθαίνει ο ψυχίατρος ο ψυχάκιας, ξεψυχάει,
και ο τρελός που έχει δίκιο, εκδημεί εις Κύριον,
πεθαίνει ο φούρναρης, τα τρώει τα ψωμιά του,
πεθαίνει ο τεχνικός ανελκυστήρων, κατεβαίνει στον τάφο,
πεθαίνει ο κλειδαράς διαρρήκτης με το αντικλείδι στην τσέπη,
πεθαίνει η αεροσυνοδός – καλό ταξίδι,
πεθαίνει ο προπατζής – καλή τύχη,
πεθαίνει ο ρολογάς Εγγλέζος πριν την ώρα του,
πεθαίνει ο φίλος ο παλιόφιλος και ο παιδόφιλος,
πεθαίνουν ο αυτόχειρας και ο αριστερόχειρας,
ο χοντρός ο τυφλός κι ο επαναστάτης χωρίς ψυχίατρο,
το μυρμήγκι και ο μυρμηγκοφάγος του,
πεθαίνει ο τραπεζοκόμος του γηροκομείου,
πεθαίνει ο γιόγκι στο Θιβέτ πεθαίνει η Υβέτ,
πεθαίνει ο μοναχός στο Νεπάλ κι ο μαθητής στα ΕΠΑΛ,
πεθαίνουν σαν τις μύγες οι παρκαδόροι μας, Θεέ μου, οι καστανάδες μας,
τώρα ποιος θα μας θεωρεί τα διαβατήρια; οι αστρολόγοι μας,
τώρα ποιος θα μας φτιάχνει τις βρύσες;
πεθαίνουν σωρηδόν οι πρωτοδίκες οι αμμοβολιστές
οι διακοσμητές εσωτερικού χώρου οι εργαζόμενοι στα διόδια Μαλγάρων
οι ακόλουθοι Τύπου οι ενοικιαστές κανό.
Ζωή σε μας, λοιπόν, τουλάχιστον να ζήσουμε να τους θυμόμαστε.
Ο χρόνος είναι χρήμα αλλά το χρήμα δεν είναι χρόνος.
Καληνύχτα, carpe diem, διότι αύριο ποιος ζει ποιος πεθαίνει.
[Το παραπάνω κείμενο διαβάστηκε στην εκδήλωση με τίτλο «Jazz Chronicles: Μιχάλης Σιγανίδης & The Unlimited Shrimp», με guest τούς Μάρθα Φριντζήλα και Κώστα Βραχνό, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020 στον Φάρο του Κέντρο Πολιτισμού – Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος»]
