Ιανουάριος 2021
Πρέπει ευθύς εξαρχής να ομολογήσω πως το ερώτημα για το αν υπάρχει κριτική ή όχι στην Ελλάδα, έτσι γενικά διατυπωμένο, το διαβάζω και το ακούω από την εποχή της εφηβείας μου –και είναι ασφαλώς πολύ
Θ’ απαντήσω στο βασικό ερώτημα όπως απαντήθηκε πολλές φορές και στο παρελθόν∙ γιατί πρόκειται για ένα παλαιό ερώτημα που επανέρχεται βασανιστικά ξανά και ξανά, εντονότερα σε περιόδους κρίσης. «Είμαστε ανίατα μεσοπόλεμος» από πολλές απόψεις, στο
Θα ξεκινήσω από μία κοινή αυτονόητη παραδοχή: Ο κριτικός λογοτεχνίας πρέπει να είναι δεινός αναγνώστης. Εκτός από την άνευ ορίων διαθεσιμότητα, θα πρέπει να διακατέχεται από πάθος και περιέργεια σε σχέση με το προς ανάγνωση
[…] κι απ’ τον ορφέα πήγε στο χαμίνι,χορεύοντας ανέμελος, να γράφει στην κάμερα,παιδί και σταυροφόρος, ομοίωμα εμπόριοκι ο μόνος, της απώλειας, που μένει,κι ας μη γνωρίζει μάγια, κι ας ενάγειεκείνους που ΄παν:«νόμιζε πως παίζει» Γιάννης
Η εποχή μας, όπως άνοιξε τον δρόμο για την ολοένα ευκολότερη πρόσβαση στην έκδοση ενός βιβλίου –όλο και περισσότεροι συγγραφείς βλέπουν το πρώτο τους βιβλίο να γίνεται πραγματικότητα– έτσι έδωσε βήμα σε όλο και περισσότερους
Υπάρχει κριτική στην Ελλάδα σήμερα ή μόνο βιβλιοπαρουσίαση; Θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχει κριτική στην Ελλάδα σήμερα αλλά μόνο βιβλιοπαρουσίαση. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πληθώρα κριτικών σημειωμάτων δημοσιεύονται αφειδώς και συχνά ανεξέλεγκτα
1. Εάν όπως έχει πει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο κριτικός είναι ο στρατηγός στη μάχη της λογοτεχνίας, τότε παρακολουθώντας κανείς προσεκτικά τα λογοτεχνικά πράγματα στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια, εύκολα μπορεί να οδηγηθεί σε
Θεωρώ πως όχι μόνο διαθέτουμε κριτική στα καθ’ ημάς, αλλά η κριτική αυτή είναι και ιδιαιτέρως σοβαρή. Ωστόσο, όλα αυτά που βρίσκουμε να επιγράφονται ως κριτικές βιβλίου μάλλον φεύγουν από τη σκιά της όντως κριτικής
Υπάρχει κριτική στην Ελλάδα σήμερα; Εφόσον δεν έχουν μεταβληθεί οι όροι με τους οποίους την είχε διασταλτικά περιγράψει ο Έντουαρντ Σαΐντ στο δοκίμιό του «Το μέλλον της κριτικής» το 1984 («Η κριτική υπάρχει απλώς και
Αυτό το οποίο παρατηρώ είναι ότι στην ελληνική κριτική παράδοση πριμοδοτούνται έργα τα οποία θεωρούνται πολιτικά, ενώ το πολιτικό ορίζεται ανδροκεντρικά. Πιο συγκεκριμένα, τα έργα τα οποία θεωρούνται πολιτικά είναι αυτά τα οποία είτε μιλούν