Κριτική
Λένε, και ίσως υπάρχει λόγος να διαβάσετε «λέμε», πως λείπει σήμερα η λογοτεχνική κριτική. Δεν είμαι σίγουρη πως ισχύει αυτό, δεδομένου πως εξακολουθούν να υπάρχουν σελίδες για το βιβλίο σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, υπάρχουν
στον Δημήτρη Ελευθεράκη 1. Η κριτική σιωπά. Σιωπά σημαίνει ότι καταλαμβάνει, βρίσκει, εφευρίσκει, κατασκευάζει και εγκαθίσταται σε έναν χώρο τέτοιο, ο οποίος, ως αδύνατος, εκθέτει το έργο τέχνης. Το εκθέτει απ’ τη μεριά ενός άφατου
Αυτό το οποίο παρατηρώ είναι ότι στην ελληνική κριτική παράδοση πριμοδοτούνται έργα τα οποία θεωρούνται πολιτικά, ενώ το πολιτικό ορίζεται ανδροκεντρικά. Πιο συγκεκριμένα, τα έργα τα οποία θεωρούνται πολιτικά είναι αυτά τα οποία είτε μιλούν
Υπάρχει κριτική στην Ελλάδα σήμερα; Εφόσον δεν έχουν μεταβληθεί οι όροι με τους οποίους την είχε διασταλτικά περιγράψει ο Έντουαρντ Σαΐντ στο δοκίμιό του «Το μέλλον της κριτικής» το 1984 («Η κριτική υπάρχει απλώς και
Θεωρώ πως όχι μόνο διαθέτουμε κριτική στα καθ’ ημάς, αλλά η κριτική αυτή είναι και ιδιαιτέρως σοβαρή. Ωστόσο, όλα αυτά που βρίσκουμε να επιγράφονται ως κριτικές βιβλίου μάλλον φεύγουν από τη σκιά της όντως κριτικής
1. Εάν όπως έχει πει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο κριτικός είναι ο στρατηγός στη μάχη της λογοτεχνίας, τότε παρακολουθώντας κανείς προσεκτικά τα λογοτεχνικά πράγματα στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια, εύκολα μπορεί να οδηγηθεί σε
Υπάρχει κριτική στην Ελλάδα σήμερα ή μόνο βιβλιοπαρουσίαση; Θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχει κριτική στην Ελλάδα σήμερα αλλά μόνο βιβλιοπαρουσίαση. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πληθώρα κριτικών σημειωμάτων δημοσιεύονται αφειδώς και συχνά ανεξέλεγκτα
Η εποχή μας, όπως άνοιξε τον δρόμο για την ολοένα ευκολότερη πρόσβαση στην έκδοση ενός βιβλίου –όλο και περισσότεροι συγγραφείς βλέπουν το πρώτο τους βιβλίο να γίνεται πραγματικότητα– έτσι έδωσε βήμα σε όλο και περισσότερους
[…] κι απ’ τον ορφέα πήγε στο χαμίνι,χορεύοντας ανέμελος, να γράφει στην κάμερα,παιδί και σταυροφόρος, ομοίωμα εμπόριοκι ο μόνος, της απώλειας, που μένει,κι ας μη γνωρίζει μάγια, κι ας ενάγειεκείνους που ΄παν:«νόμιζε πως παίζει» Γιάννης
Θα ξεκινήσω από μία κοινή αυτονόητη παραδοχή: Ο κριτικός λογοτεχνίας πρέπει να είναι δεινός αναγνώστης. Εκτός από την άνευ ορίων διαθεσιμότητα, θα πρέπει να διακατέχεται από πάθος και περιέργεια σε σχέση με το προς ανάγνωση