Ζωγραφική: Στέφανος Ρόκος

Τζον Τέυλορ

Φινιστρίνια

Μετάφραση: Ηλίας Κεφάλας

 

ταχύτατες νεροκορφές
κύματα στο σούρουπο

γραμμές
πάνω στο νερό
κακογραμμένες
με νερό

κι όλο να λιγοστεύει το φως

από τη μια στιγμή στην άλλη
η σκιά της νύχτας
κηλιδωμένη με σκουρότερες σκιές

κι όλο να λιγοστεύει το φως

δέσμη φωτός
στα μισά
της σκιάς
όποια κι αν υπήρξε

απόκρημνες οικοδομές
αντιστεκόμενες

στο αναπόφευκτο
περιτύλιγμα

σβησμένοι όγκοι
η νύχτα ξεπροβάλλει
οι λέξεις
συγχέονται

το φινιστρίνι είναι
η τελευταία μορφή που μένει

σκουρογάλαζη νύχτα
υποδέχεται
αυτό που είναι
που ήταν
παράλληλα με

σκόνη
παντού

απλή βεβαιότητα

αυτό που βασανίζεται
μεταξύ νύχτας και μέρας

θα το φιλιώσουν οι λέξεις

πίσω απ’ το φινιστρίνι
το φινιστρίνι της νύχτας

φανταστικά δάχτυλα
πάνω στα νερά

ακόμα κι αν
από ροζ σε γκρι
κι από ροζ σε μπλε
τα στολίζει η νύχτα

μέσα στο γλυκό
φωτεινό
γαλάζιο

η νύχτα αποσύρεται

νυχτερινός παφλασμός
ή πτήσεις
αγνώστων πουλιών

διασχίζοντας την ομίχλη
το νησί
ανορθώνεται
στην προϋπάρχουσα
μορφή του

αυτό το νησί
ή ένα άλλο

φωτεινό
μπλε
γαλαζωπό

πάνω στην πλευρά

έξω

στην άλλη μεριά του παραθύρου
ομιχλιασμένες γραμμές
ύλης

που γίνονται μοτίβο

το τζάμι
στο σύννεφο της ομίχλης

πάνω από το νερό
γλυκύτητα
φαντασμένης
ομίχλης

πλησιόχωρα
απομακρυνόμενο πλοίο
πάνω στη ρότα του

στο κέντρο
του παραθύρου

ο ήλιος

λευκαίνοντας
στο τέλος
στην αρχή

μερικές φορές το νησί
το βουνό
η θάλασσα
η πάχνη στη θάλασσα σχηματίζουν ένα

μπλε
γκρί
αδιόρατο

τίποτα

δεν ήταν

σκοτεινιάζει η μια πλευρά
για να κρατήσει
η άλλη
περισσότερο
το φως

αλάτι
άμμος
χτυπούν το τζάμι

νύχια
ξύνουν το γυαλί

πριν

τις ματαιωμένες χαρακιές
το παρόν έξω

τετραγωνίζει τον κύκλο
του παραθύρου

για πάντα
ανάμεσα
στα πιθανά

από τον ήλιο
στη σελήνη

ασύλληπτα πιασμένος
από τα σύννεφα

θάλασσα
ακτή
που καθρεπτίζουν

το φινιστρίνι
της μνήμης

κυκλώνει
βάφει μπλε
αυτό που είναι
ένα λευκό κενό

απαρατήρητο ακόμα
απροσδόκητο

το φούσκωμα της θάλασσας
στα μισά του δρόμου
όποιο και αν είναι το νησί

στην κίνηση η ύλη
συγχωνεύεται

πέρα από το παράθυρο

γαλάζιες καταιγίδες

φουρτουνιασμένη θάλασσα
από την άλλη πλευρά

από τούτη την πλευρά
του φινιστρινιού

ποτέ
ένα θαλάσσιο πέρασμα
χωρίς κίνδυνο

κίνδυνος
ο στόχος
ή το πέρασμα

με ανοιχτό φινιστρίνι

το χέρι σου μέσα στον άνεμο
σίγουρο όσο κάθε μάτι
για αυτό που πρέπει να δει

καμία σκέψη
του τέλους

εκτός από αυτή

αφήνοντας
όλα
πίσω

η μπλε πηγή

ενάντια στον ύπνο
κοιτάς έξω

από τον γαλαζωπό κύκλο

περικυκλωμένον
με το νυχτερινό μπλε

αυτά τα φινιστρίνια

αυτό το βουνό
που πάνω του θυμάσαι νερά

αυτό το γκρι που ψιλοβρέχει
στις βουνοπλαγιές
στη θάλασσα

συσσωρεύοντας πιθανότητες
κάτω
από την προσδοκία

πισωγυρίζοντας
μέχρι που να

ξεπεταχτεί

το μπλε στριφογύρισμα

περικυκλώνοντας αυτό που
θα μπορούσε να ενωθεί

ξεκάθαρη
αυτή η θολούρα

αυτό το παρόν
που χάνεται

αυτό που δόθηκε

οι γαλανές αποχρώσεις
που μεταβάλλονται
κατακόρυφα
οριζόντια

ο ορίζοντας
με το βάθος του
από φως
που ανεβοκατεβαίνει

ήταν ξημερώματα
η αναχώρηση

στο σούρουπο

ή το μεσημέρι
δελφίνια
σαν τρεχούμενα σύννεφα
πάνω από τα κύματα
το ηλιόφως
κρυμμένο
κυρίαρχο

φωνές
πάνω στη γέφυρα

οι φωνές
που προσπαθείς να ακούσεις
εκείνες της θάλασσας
της ομίχλης
των σκιών μέσα στη σκιά

του φωτός που λευκαίνει

του γαλάζιου
της νύχτας

με το αυτί σου στο φινιστρίνι

από τη γέφυρα
μια θέαση

ώστε να βρούμε λέξεις
ένα κομβικό σημείο

αυτό που έμαθες
από το φινιστρίνι

μια χούφτα ελιές
μαριναρισμένες στη θάλασσα

σαν αυτή τη θάλασσα μαριναρισμένη σε αέρα και χώμα

τροφή διαβίωσης

περιμετρικός κύκλος
ακύκλωτος πια

κάνοντας ένα βήμα πίσω
ή αχνίζουσα αναπνοή
στο τζάμι

ακριβώς μπροστά σου

ήξερες
ότι μια νέα νύχτα
θα περιέκλειε
την ημέρα που ανέτειλε

όλο και λιγότερο φωτεινή

Σάμος, Αύγουστος 1976-Μπεσάν, Αύγουστος 2014

 

⸙⸙⸙

[Η μετάφραση έγινε από το γαλλικό κείμενο της Françoise Daviet: John Taylor, Hublots / Portholes, μτφρ. Françoise Daviet, L’Oeil ébloui, 2016.]

«Πήγαινε να γεράσεις ρυθμικά.
Κάτι σκιές που όλο σου γνέφουν
φώτισέ τις»
Κύλιση στην κορυφή