Σεπτέμβριος 2022

Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και Ποιμαντικές Λύσεις για την Κατάβαση της Αγέλης στον Κάμπο σε Περίπτωση Αντάρας, Μικρή Άρκτος, Αθήνα 2021 Με τον επίκαιρο τίτλο της ποιητικής του συλλογής, στον οποίον υφέρπει μία νιτσεϊκή φιλοσοφία της

Σάββατο, 10.5.2014: Δουλεύω στο σπίτι ως τις 12.30. Φαίνεται όμως πως μετά από κάθε έξοδο με πρόσωπα γνωστά (όπως με τη χθεσινοβραδινή με τον υπουργό Νίκο Δένδια, τον διευθυντή της εφημερίδας και τον διευθυντή του

Γράφει ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι στα Κουρσάρικα γραπτά: «Η εικόνα και η λέξη στον κινηματογράφο είναι το ίδιο πράγμα: ένας τόπος». Με τα λόγια αυτά θέλει να πει –κάτι που σε πολλούς ίσως φαίνεται κοινοτοπία–

Η « Φιλελεύθερη Δημοκρατία του Κέντρου» ή ο «Κεντριστικός Εξτρεμισμός»[1] Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώστα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριόκι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι

Ήταν συνήθως αξύριστος και περπατούσε ξυπόλυτος, αλλά τα ρούχα του σιδερωμένα και καθαρά. Χωρίς πολλές κουβέντες σου έδινε ό,τι ζητούσες κι έκανε τον λογαριασμό με μολυβάκι στο σκισμένο τεφτέρι –η πρόσθεση τον δυσκόλευε. Η γυναίκα

Είναι δεδομένο –και εν πολλοίς εύλογο– ότι στη διαγενεακή διελκυστίνδα η εκάστοτε παλαιότερη γενιά διεκδικεί το αλάθητο απέναντι στη νεότερη και, συνήθως, της κουνάει επιτιμητικά το δάχτυλο για ένα σωρό πτυχές της στάσης και της

Ένταση(Heat)1995Σκηνοθεσία: Μάικλ ΜανΗθοποιοί: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο Κυρίως γι’ αυτό που λέγεται σε κάποια στιγμή της ταινίας: Να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις τα πάντα σε τριάντα δευτερόλεπτα αν παρουσιαστεί ανάγκη. Ποιος το μπορεί αυτό;

Στον αδελφό μου Νίκο (1958-2010)Για τις ταινίες που είδαμε μαζί Μυθοδίατα όντα Η πολιτική ανασφάλεια της δεκαετίας του εξήντα είχε μόνο ένα αντίδοτο: την κινηματογραφική αίθουσα. Σαν μεγάλωνα, στο μικρό χωριό της Κρέστενας, στην Ηλεία,

Το ζήτημα των επιρροών στη λογοτεχνία είναι ένα ενδιαφέρον και ευρύ πεδίο. Επιτρέπει πολλές και βαθιές μελέτες, αλλά ποτέ δεν μπορεί ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε απολύτως σαφή συμπεράσματα. Στη συγκριτική μελέτη μπορούμε πολλές φορές

Όταν το 1990 προβλήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους η ταινία Ο κύκλος των χαμένων ποιητών (σκην. Peter Weir), όλοι την υποδεχθήκαμε με έκδηλο ενθουσιασμό. Θυμίζω εν τάχει την υπόθεση: σ’ ένα συντηρητικό σχολείο αρρένων με πειθαρχημένους

Κύλιση στην κορυφή