Κώστας Θ. Ριζάκης

ΟΡΩΝΤΟΣ ‒μικρού φεγγίτη ο κάτοχος εστιάζεις στατου κόσμου θά ’βρεις λοιπόν παράλειψη τ’ότι ξεχνώ τά δάση προτείνων κι όποτε η-μπορώ την μόνιμη ακακίαν (σοφίλιασματης μεσαυλής στης πρώην «καλής» το σπίτι) τον ταπεινό χειμώνανθον νυν αγριοσπαραγμένον

ΕΚΤΟΣ ΝΥΜΦΩΝΟΣ πρόβλεψις περί το κακόν εφάνηκενέτι μετά ότι αληθώς προϋπήρξεν τίναν ωστόσον τούτο εδώ καλύπτει τίλες πως δύναται ναν άμεσα βεβαίωςούτε λεπτόν πιο αργά νοηματοδοτείπου μάχιμα ετελεύτησαν όσοι έσπευδανπρος μάχην (ηττώμενος φίλε κριτή ως

ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΩΣ σκιαγμένοι φούρα-φούρα είτε ψιθυρίζοντεςπερνούν’ εμπρός από το σπίτι του εδωνάσκυφτοί όταν τι εγγύς που ο φόβος θαν μαγκώνειθ’ αρρωστημένα σφάζει αδρές ψυχές ‒ αλλάεξαπολύοντας κάποτες με υψωμένην τήνγροθιά σε οπόσα «ανάθεμα» κακουργηματικάθ’ απολεπίστηκαν και

στην Χριστίνα Καραντώνη‒ φίλην ημιαντοχής λοιπόν τζάμπα λυσσάτε εδώ πιο τζά-μπα πάλιν τρώγεστε ρε πέστε μιανοπού ν’ απίστησα πτυχήν μίαν άμαμου πείτε θαν περιορίσω αξιακά ω-σάν νέον τι νέο νιάνιαρον τ’ αυγόν συντη σαλιάρα μελάτον

«γιά ελάττωσε την ένταση ξαπλώνουντέτοιαν ώρα πια οι γείτονες χαμήλωσ’ τοεπομένως είτε κλείσε το κι εντελώς»φαιδρά βεβαίως στο ράδιον η άπ-οψη αφορώσα πού αλλά πού να εκ-τιμηθεί όταν προ ετών ο αυτός στουςσυμμαζεύοντάς τον νυν