Αφιέρωμα

Ο συγγραφέας παίζει πάντα τον ίδιο ρόλο, χωρίς διακοπή. Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο στημένος στο σανίδι. Άμα όμως χάσει τα λόγια του, η αποχώρησή του από τη σκηνή θα είναι αμετάκλητη.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν ιστορίες μέσα τους. Όλοι έχουν κάτι ν’ αφηγηθούν. Νομίζω, δεν είναι συγγραφέας αυτός/αυτή που τού/τής συμβαίνουν σπουδαία πράγματα ή που ζει κάτι συναρπαστικό, όπως το ήθελε αυτή η εξοντωτικά κουλ κι
Θυμάμαι πως την πρώτη πρόταση που έγραψα την αποτελούσαν πέντε λέξεις, η μία ήταν η λέξη «λαγός». Ίσως να πήγαινα τότε στην πρώτη δημοτικού, μπορεί και να ήμουν μικρότερη

Ξεκίνησα να γράφω όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών, από ανάγκη να καταγράψω τις σκέψεις μου και να κατευνάσω ορισμένα συναισθήματα. Η συνήθεια αυτή συνεχίστηκε, σιγά-σιγά οργανώθηκε και, μετά τα φοιτητικά μου χρόνια, άρχισε, εκτός από ημερολόγια,

Νομίζω ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις όταν βρίσκεσαι στην αρχή, στη μέση ή ακόμα και στο τέλος. Όπως ακριβώς δεν ξέρεις ποτέ αν θα υπάρξει επόμενο, όχι βιβλίο, συγγραφικό τόλμημα, ατόπημα πες καλύτερα.
Η γραφή με επισκέφθηκε με το που ξεκίνησα τα μαθήματα δημιουργικής γραφής ή όταν μικρότερη έγραφα ημερολόγιο ή όταν ως μαθήτρια ξεκίνησα, αλλά ποτέ δεν τελείωσα, την ιστορία της Ζωής ή όταν, αρκετά χρόνια αργότερα
Κύλιση στην κορυφή