Πολιτική

Δύο μεγάλα γεγονότα έχουν σφραγίσει ανεπίστρεπτα τις έννοιες της προόδου και της συντήρησης, όπως τουλάχιστον αυτές ορίζονταν μέχρι και τα τέλη του 20ού αιώνα. Δύο γεγονότα-σταθμοί που έχουν τη συμβολική και πραγματική διάσταση μιας πτώσης,

Εισαγωγικά Οι όροι «συντηρητισμός» και «προοδευτισμός» συνιστούν κοινωνικο-πολιτικές ιδεολογίες, συνεπώς, αν δεν τους αντιμετωπίσουμε ως ιστορικές κατηγορίες νοήματος δεν θα μπορέσουμε να κρίνουμε αν όντως σήμερα είμαστε πέραν αυτών, ή θα πρέπει η άποψη μας

I. Οι έννοιες, οι λέξεις δηλαδή με τις οποίες αυτές δηλώνονται, ενίοτε είναι όπως τα νομίσματα: όσο πιο πολύ κυκλοφορούν τόσο χάνουν την αξία τους. Αυτό συμβαίνει και με την έννοια της κρίσης. Όχι ότι

Οι παλιές συζητήσεις σχετικά με τους διαφορετικούς τύπους προόδου δεν είναι σε καμία περίπτωση «ξεπερασμένες», όπως φαίνεται να πιστεύουν ή θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι δηλωμένοι «προοδευτικοί». Δεν υπάρχει προκαθορισμένη αρμονία μεταξύ

Πάσχα σήμαινε και σημαίνει πολλά πράγματα, κάποια κοινά και κάποια διαφορετικά για τον καθένα από εμάς. Ένα συχνό σημείο αναφοράς είναι η προβολή από τα τηλεοπτικά κανάλια της γνωστής σειράς του Φράνκο Τζεφιρέλι, Ο Ιησούς

Σημειώσεις περί χριστιανικής πολιτικής[1] Το 2008, τη χρονιά την οποία σημάδεψε το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και σήμανε την κλιμάκωση της νεοφιλελεύθερης επέλασης, ο καθηγητής Ραφαέλε Σιμόνε δημοσίευσε το βιβλίο του Το μειλίχιο τέρας.

Αν εξαιρεθεί η ειδολογική προϊστορία της στην κλασική αρχαιότητα, και πάνω απ’ όλα η Πολιτεία του Πλάτωνα (375 π.Χ.), η Ουτοπία γεννιέται ως λογοτεχνικό είδος στην αυγή της εποχής των γεωγραφικών ανακαλύψεων. Το 1492 ο

Θεωρία του κήπου. Κηπουρός και Δημιουργός Ξεφυλλίζοντας το λεξικό για τον Συντηρητισμό[1] των εκδόσεωνCerf, με πολλές και αξιόλογες συμβολές και εξαιρετικά ενδιαφέροντα θέματα, έπεσα επάνω στο λήμμα jardin (κήπος). Στις πρώτες κιόλας γραμμές ο συντάκτης

Αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ένα διπλό φαινόμενο άρχισε να διαμορφώνεται στη Δύση. Από τη μια ένα κλίμα ευφορίας, στο οποίο κυριαρχούσε η πεποίθηση πως στο εξής ο κόσμος, μετά τις πρώτες

Νομίζω η κρίσιμη έννοια είναι η ρευστότητα. Τι εννοώ; «Ζούμε στην εποχή που» οι όροι «αριστερά/δεξιά» έχουν χάσει τη λάμψη τους, εάν υποτεθεί πως είχαν τέτοια. Κρίνοντας από τα πολιτικά συναισθήματα ανθρώπων προηγούμενων γενεών, μάλλον

Κύλιση στην κορυφή