Αμαλία Μουστάκη

Εκεί, στις ζοφερές, γοτθικές αίθουσες του κάστρου του Ελσινόρης, εκεί, στο δυσώδες και σαπρό βασίλειο της Δανιμαρκίας, ένας νεαρός φοιτητής πανεπιστημίου θα επιστρέψει στο σπίτι του και θα ανακαλύψει ότι όλος ο κόσμος του έχει

Για τον Φάουστ σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη Αξιοποιώντας τόσο τις μεταμορφώσεις του μύθου όσο και μια σειρά από διακειμενικές αναφορές, μεταγραφές, ίσως και προσωπικές αφηγήσεις και ομολογίες, ο Μπινιάρης «διευθύνει» μια παράσταση-περιπέτεια στον βυθό της

Η παράσταση αρχίζει. Η Αλεξία Καλτσίκη κατεβαίνει τα σκαλιά στο θέατρο «Προσκήνιο». Κατευθύνεται προς τη σκηνή. Εκφωνεί τον περίφημο μονόλογο, «μου είπαν να πάρω ένα λεωφορείο που το λένε Πόθο», με δυνατή, στακάτη φωνή, μετέωρη

Το έργο Oι δυτικές ουτοπίες, γράφει ο Isaiah Βerlin, τείνουν να συμπεριλάβουν τα ίδια στοιχεία: μια κοινωνία σε κατάσταση καθαρής αρμονίας, όπου όλα τα μέλη της ζουν ειρηνικά, αλληλοαγαπιούνται, είναι απαλλαγμένα από φυσικούς κινδύνους, από

Η θεατρική σεζόν φτάνει στο τέλος της κατά κανόνα την Κυριακή των Βαΐων. Κάποιες παραστάσεις θα εξακολουθήσουν και μετά το Πάσχα, κάποιες άλλες θα αρχίσουν τον Μάιο, για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο κοινό

To 1966 ο Πίτερ Μπρουκ σκηνοθέτησε το US, μια παράσταση με θέμα τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η δράση κορυφωνόταν όταν ένας από τους ηθοποιούς έβαζε φωτιά σε κάτι πεταλούδες. Ένα βράδυ λοιπόν –θυμάται η Γκλέντα

Τι μένει να ειπωθεί για τον Θάνατο στη Βενετία; Τι θα πρόσφερε σήμερα, στην Αθήνα του 2023, μία θεατρική ανάγνωση της νουβέλας του Τόμας Μαν, που μεταφέρθηκε το 1971 αριστουργηματικά από τον Λουκίνο Βισκόντι στον

Κόποι που δεν ανταμείφθηκαν, όνειρα που δεν ευδοκίμησαν, επιλογές που δεν κατέληξαν ποτέ εκεί που οι ήρωες προσδοκούσαν. Μία ανέμπνευστη, ισοπεδωτική καθημερινότητα, γεμάτη κατήφεια. Αυτό είναι το σύμπαν της απομονωμένης εξοχικής έπαυλης της οικογένειας του