Σεπτέμβριος 2023
- Αβυθομέτρητοι καιροί
- Θανάσης Θ. Νιάρχος
Δευτέρα, 4.1.1999: Επιστρέφω σπίτι αργά το απόγευμα μετά τις «καθιερωμένες» δουλειές στο γραφείο και την Αθήνα. Στις 9.30 συνάντηση με τον Χριστόφορο Λιοντάκη, μπροστά στη «Σόνια», στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μας έχει καλέσει για φαγητό ο
«Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν μπορεί να προχωρήσει γιατί κάθε ταινία είναι ταινία… σταθμός»! Αυτό το αστείο του φεστιβαλικού κοινού (της Θεσσαλονίκης) που ξεκίνησε να λέγεται κάπου στη δεκαετία του 1980, μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας
- Θεατρικοί συγγραφείς, Κείμενα
- Ευανθία Στιβανάκη
Θέατρο: Δίχως Άγιο προστάτη Από αρχαιοτάτων, ο εγχώριος Διόνυσος φιλοδώρησε στον Τόπο μια Γιορτή που έκτοτε καλά κρατεί. Η Γιορτή, η οποία συνοψίζεται στη λέξη «Θέατρο» (λέξη διεθνής και προσφιλής στο παγκόσμιο λεξιλόγιο), προϊόντος του
- Θεατρικοί συγγραφείς, Κείμενα
- Χριστόφορος Χριστοφής
Ξεκίνησα πολύ νέος με την ποίηση. 14 χρόνων έγραψα ένα ποιητικό θεατρικό πρωτόλειο με θέμα τον Πλήθωνα στον Μυστρά! Πέρασαν κάποια χρόνια, αρκετά θα έλεγα. Ήρθαν τα φοιτητικά, στο Παρίσι, διάβαζα μανιωδώς όλων των ειδών
- Θεατρικοί συγγραφείς, Κείμενα
- Βάλτερ Πούχνερ
Μια σημείωση Η εποχή μας είναι, όσον αφορά το θέατρο, μια εποχή της τυραννίας του σκηνοθέτη. Η επανάσταση, που επέφερε ο κλασικός μοντερνισμός του 1900, ενάντια στο αισθητικό δόγμα theatrum est opus, που ίσχυε από
- Θεατρικοί συγγραφείς, Κείμενα
- Κωνσταντίνος Μπούρας
Η σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία (από την περίφημη γενιά του 1970 και μετά) έχει παγιδευτεί κάπου μεταξύ ηθογραφίας και ωμού, κυνικού ρεαλισμού. Ο μαγικός ρεαλισμός στο θέατρο εκλείπει. Η ποιητικότητα απουσιάζει. Βωμολοχίες, ακραίες σαδομαζοχιστικές σχέσεις, βία,
- Θεατρικοί συγγραφείς, Κείμενα
- Βασίλης Κατσικονούρης
Δύο είναι τα ερωτήματα που με τρομοκρατούν ως συγγραφέα: 1) Γιατί γράφετε; και 2) Τι θέλετε να πείτε με αυτό που γράφετε. Με κάνουν να αισθάνομαι ότι είμαι ένα αξιοπερίεργο ον που το κάνουν χάζι
«Η εντιμότητα της ιστορικής συνείδησης και η δικαιοσύνη της ιστοριογραφικής πράξης»[i] To βιβλίο Μια Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου του Βρασίδα Καραλή είναι η πρώτη ιστορία της έβδομης τέχνης επιστημολογικά. Γραμμένη εξ αρχής στα αγγλικά, κυρίως
Από την Αστέρω (1929) του Γαζιάδη ως τη Στέλλα (1955) του Κακογιάννη, ή, αν θέλετε, ως τη Στρέλλα (2009) του Κούτρα, έχουμε τέσσερις-πέντε γενιές ελληνικού κινηματογράφου, με δύο-τρεις ακμές κι άλλες τόσες πτώσεις. Είναι μια
- Θεατρικοί συγγραφείς, Κείμενα
- Τζένη Δάγλα
Τι είναι θέατρο; Η απάντηση που μου έρχεται αυθόρμητα στο νου είναι ότι το θέατρο είναι ένας ζωντανός καθρέφτης. Δεν δείχνει τη ζωή απλά. Δείχνει τη ζωή μας συν την ψυχή του, ή μάλλον τη