Κείμενα

Αν το μεγαλύτερο πρόβλημα της μεταεπαναστατικής Ελλάδας ήταν γεωπολιτικό, το βαθύτερο πρόβλημά της ήταν πολιτισμικό ή, πιο σωστά, ανθρωπολογικό. Τούτο φάνηκε απ’ όσα ειπώθηκαν ως τώρα, αφού πολιτική και πολιτισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Διαμελισμένα σώματα, τρυφερά λουλούδια: Ο γιατρός Μπεν σοκάρει με τα εξπρεσιονιστικά του ποιήματα. Στη συλλογή Μorgue επεξεργάζεται τις προσωπικές του εμπειρίες από την αίθουσα ανατομίας.
Ο Γκριγκόρε τραβήχτηκε, βαθουλώνοντας την άμμο με τα τακούνια απ’ τις γαλότσες του και με τη μύτη του μπαστουνιού του. Ο αέρας του ’παιρνε τα μαλλιά, πότε σκεπάζοντας τη μικρή φαλάκρα στην κορυφή και πότε
Διαβάζοντας ἕναν καλοσμιλεμένο στίχο τοῦ Ἰάπωνα ποιητῆ Κομπάγιασι Ἴσσα (1763-1827), προσαρμοσμένον στὴν φόρμα τοῦ χαϊκού, θαύμασα τὴν ἀμεσότητα τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο ἀπευθύνεται στὰ φυτὰ καὶ τὰ λοιπὰ ὀργανικὰ ἤ ἀνόργανα στοιχεῖα τοῦ καθημερινοῦ
Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε ότι το δεύτερο μισό της ζωής ενός ανθρώπου δεν αποτελείται παρά από τις συνήθειες που απέκτησε στο πρώτο. Για μια αναστοχαστική επιμέλεια εαυτού, η βασικότερη τεχνική, επειδή χρησιμεύει στην εκμάθηση των υπολοίπων,
Ένα από τα πρώτα πράγματα που σε εντυπωσιάζουν στην Αυστραλία είναι η μοίρα των ποιητών της. Τί χρειάζονται αλήθεια οι ποιητές σε μια χώρα διχασμένη ανάμεσα στη λήθη του παρόντος και την αδυναμία να απογαλακτισθεί
Το βλέπω, κοντεύουν να το φράξουν τα θαμνόμουρα μονοπάτι πολύτιμο, κατευθείαν μας πάει στον ουρανό, αλλά πάντα μας φέρνει πάλι πίσω
Καμιά φορά σε σκέφτομαι τα μεσημέρια κλεισμένο στην ανάσα σου άσπρο σε κάλυκες φθορίου. Με λέξεις χλιαρές απολυμαίνεις τα τοιχώματα των ποιημάτων κρυώνεις ως το κόκκαλο.
Έχει τόση ομορφιά η θλιμμένη ευγένειά της. Λάμπει η αθωότητά της. Λάμπει απ’ αυτό που δεν ξέρει. Από το απρόσμενο που θ’ αντικρύσει. Ίσως γι’ αυτό η προσέγγισή της στον άλλον είναι δισταχτική. Ένας δισταγμός
Όλη τη νύχτα καίγεται η ενδοχώρα, κάθε νύχτα Δεν βλέπεις τίποτα, τίποτα δεν ακούς – Μετακινούνται βίαια τα σύνορα, οι ήπειροι Κοπάδια πληθυσμοί αλλόφυλοι και ετερόδοξοι
Κύλιση στην κορυφή